˻ PREMIERA ˼

⌈ WK AUDIO to firma Witolda Kamińskiego, powstała w 2017 roku w Plichtowie, niedaleko Łodzi. Z zawodu architekt, pasjonat muzyki, autor felietonów w „High Fidelity” dotyczących szeroko pojętej kultury, ma w swojej ofercie docisk płyt gramofonowych, platformę antywibracyjną oraz kilka serii kabli. Testujemy premierowo, należący do serii TheRay, kabel zasilający AC. ⌋

FIRMA WK AUDIO jest przykładem na to, że pierwotne plany, czy też oryginalne założenia nie zawsze się realizują w taki sposób, w jaki byśmy to sobie wyobrażali. I nie chodzi o to, że coś idzie źle, a po prostu inaczej. Witek Kamiński zaczynał przecież od platformy antywibracyjnej Pure, którą testowaliśmy w czerwcu 2018 roku; więcej → TUTAJ. Bardzo mu się udała, trzeba przyznać. Kolejnym krokiem była jednak nie jej droższy lub tańszy odpowiednik, a… kable zasilające. Równie udane, dodajmy, ale – jakby na to nie patrzeć – kable.

I w tym kierunku jego firma się rozwinęła. Do dzisiaj oferuje wspomnianą platformę, sprzedaje jej całkiem spore ilości, głównie do krajów azjatyckich. Rozwija się jednak część związana z okablowaniem. I nie pomylę się chyba, kiedy powiem, że zadziałała tu synergia, którą właściciel WK Audio wypracował pomiędzy swoją firmą oraz RCM, katowickim dystrybutorem, zarówno elektroniki, jak okablowania. A nade wszystko gramofonów.

To z jej oferty pochodzą wszystkie wtyki firmy Furutech, jak i – tak mi się wydaje – gołe „druty”, z których są konstruowane później gotowe kable. Prowadzący ją Roger Adamek pełni w tej , jak mi się wydaje, rolę pierwszego (a może i drugiego oraz trzeciego) wewnętrznego recenzenta.

»«

| Kilka prostych słów…

WITOLD KAMIŃSKI
właściciel, konstruktor

⸜ Witek Kamiński w czasie wystawy Audio Video Show 2024 z okładką sierpniowego wydania naszego magazynu

SERIA THERAY to propozycja bardziej przystępna cenowo niż kable TheRed. Pomimo, że dzieli je aż dwukrotna różnica w cenie, w kablach TheRay zawarte zostało całe know how nabyte podczas kilkuletniej pracy nad moją topową serią kabli. Wiedza zdobyta w zakresie materiałoznawstwa, geometrii przewodników, stosowania struktur chroniących przewodniki przed szkodliwymi wibracjami, pozwoliła mi zaprezentować kable, które pomimo tak znacznie niższej ceny oferują dźwięk o bardzo wysokiej jakości.

Ich brzmienie, moim zdaniem, nie odbiega od firmowego charakteru dźwięku zarezerwowanego dla topowej serii TheRed. Obecnie w serii WK Audio TheRay dostępne są dwa kable: głośnikowy oraz właśnie recenzowany, zasilający AC. Na ukończeniu są prace nad interkonektem analogowym i cyfrowym, które ją dopełnią.

⸜ Ponownie Audio Video Show 2024, tym razem rzut oka na kable WK Audio, od lewej: kabel zasilający TheRay, interkonekty XLR TheRed oraz kable głośnikowe TheRay • zdj. Witek Kamiński

Testowany kabel jest wykonany z miedzi o bardzo wysokiej czystości. Przekrój żyły roboczej to 6 mm². Każda z żył kabla posiada inną budowę, dopasowaną do charakteru jej pracy, co jest typowym rozwiązaniem dla „sieciówek” WK Audio. Kabel posiada autorski zaplot i jest wykonywany w całości ręcznie.

Bardzo dużą uwagę poświęciłem przy tym projekcie na kwestie związane z eliminacją pasożytniczych wibracji, z definicji szkodliwych dla dźwięku. Grubość kabla i jego sztywność jest właśnie wynikową tych działań. Również aluminiowe elementy umieszczone na kablu po obu stronach to elementy minimalizujące wibracje. WK

»«

THERAY JEST KABLEM mającym być w założeniu o półkę niżej niż topowy TheRed. Zastosowano w nim więc nieco inne elementy, na przykład wtyki. Przewodniki też mogą być inne, choć równie dobrze może ich być po prostu mniej. W tym przypadku chodzi o to drugie rozwiązanie. Witek nie opisuje swoich konstrukcji, chroniąc je przed kopiowaniem, nie wiemy wiec tego na pewno. Wiadomo tylko, że jest to miedź o wysokiej czystości, a przekrój żyły roboczej to 6 mm². A, jak pamiętamy w przypadku kabla TheRed było to 18 mm².

Na zewnątrz naciągnięto siateczkę w kolorze „morskim”, odnoszącym się do nazwy – „ray” to przecież płaszczka. Zakończenia części kabla chronionego przed drganiami zakończone są ładnymi tulejami, na których wygrawerowano logotyp, nazwę serii i inne informacje. Kabel standardowo jest oferowany w długości 1,5 m, ale na zamówienie są dostępne również długości 2 i 2,5 m.

Wspomniałem o innych wtykach niż w topowym kablu tej firmy Może nie topowe, ale to wziąć bardzo dobre podzespoły japońskiej firmy Furutech, FI-E38R oraz FI-C15 NCF R. Pierwszy z nich jest wtykiem typu Schuko. Jego elementy stykowe wykonano z miedzi OCC oraz brązu, powlekanych warstwą rodu. Są one poddane firmowemu procesowi kriogenizacji o nazwie Alpha. Przednia część wtyczki wykonana jest z nylonu, tylna z polikarbonatu.

FI-C15 NCF R również ma styki z tych samych materiałów, poddane kriogenizacji, jednak przy budowie korpusu skorzystano z innej, opracowanej przez Furutecha, techniki, noszącej nazwę NFC. NFC to skrót od Nano Crystal² Formula. Jest to rodzaj materiału początkowo używany przez tego japońskiego producenta do budowy wtyków i gniazd zasilających AC, takich jak wtyk IEC FI-50 NCF (R) i gniazdo FI-06 NCF (R). Pierwsze produkty z NFC pojawiły się na rynku w 2015 roku.

Przypomnijmy, że jest to żywica syntetyczna o szczególnych właściwościach. Materiały prasowe mówią o „materiale krystalicznym” charakteryzujący się „aktywnymi” właściwościami i o jej podwójnym działaniu. Po pierwsze, generuje on negatywne jony, eliminujące statyczne elektryzowanie się materiału. Po drugie zamienia energię kinetyczną (drgania) na ciepło w postaci, emitowanych na zewnątrz, fal podczerwonych. Jak producent podkreśla, nie ma w tych „kryształach” niczego magicznego, to czysta fizyka, a ich wpływ na sygnał jest mierzalny; więcej → TUTAJ.

▌ ODSŁUCH

JAK SŁUCHALIŚMY • Kabel zasilający AC WK Audio TheRay zasilał w czasie odsłuchu odtwarzacz Ayon Audio CD-35 HF Edition (№ 1/50) i porównywany był do mojej referencji, kabla zasilającego Siltech Triple Crown. Test polegał na porównaniu AA/BB/A, ze znanymi A i B, przy użyciu krótkich, dwuminutowych sampli z danej płyty.

Obydwa kable wpięte były do listwy zasilającej AC Acoustic Revive RPT-4EU Absolute, która z kolei zasilana była przez 2,5-metrowy kabel AC Acrolink Mexcel 7N-PC9500. Acrolink podłączony był do gniazdka ściennego Furutech NCF, do których prowadzi osobna linia zasilająca z własnym bezpiecznikiem firmy HPA. Linia ta wykonana jest z 6-metrowego odcinka kabla Oyaide Tunami Nigo.

» PŁYTY UŻYTE W TEŚCIE ⸜ wybór

⸜ RÖYKSOPP, The Inevitable End, Dog Triumph DOG013CDW, „Promo | No. 25”, CD-R (2014).
⸜ MARK KNOPFLER, One Take Radio Sessions (The Trawlerman's Song EP), Mercury 9870986, Studio Digital Clone CD-R (2005).
⸜ MUSICA PRIMA, Musique Au Château. L’Atelier de Musique Anciente de Gruyères 2003-2012, Artilab 12548, Compact Disc (2012).
⸜ JOHN SCOFIELD, Swallow Tales, ECM Records ECM 2679, CD (2020), recenzja → TUTAJ.
⸜ ANDRZEJ KURYLEWICZ QUINTET, Go Right, Polskie Nagrania „Muza”/Warner Music Poland 4648809, „Polish Jazz | vol. 0”, Master CD-R (1963/2016); recenzja → TUTAJ.

»«

W PIĄTEK, 14 GRUDNIA, zupełnie dla mnie niespodziewanie, w serwisach streamingowych pojawiła się nowa płyta norweskiego duetu Röyksopp. „Nowa” to może za dużo powiedziane, ale na pewno – najnowsza. Jak sami piszą, Nebulous Nights jest „ambientową reinterpretacją [albumu] Profound Mysteries. To nagrywana na żywo sesja „po godzinach” wypełniona „ukłonami i hołdami, a także odniesieniami do tradycji Röyksopp”.

Początkowo mi się ten album spodobał, szczególnie słuchany nocą, przez słuchawki, jednak dość szybko mnie znudził. Na fali wspomnień sięgnąłem więc po najważniejszy krążek duetu, wydany w 2014 toku The Inevitable End. Materiał ten, swego czasu zasłuchany przeze mnie niemal na amen, zabrzmiał równie nastrojowo, jak wcześniej. Ale inaczej. Teraz lepiej słyszę, że skraje pasma są dopalone, jakby zapięto w systemie przycisk „kontur”. Nie przeszkadza mi to, mam dzięki temu mięsisty bas i otwartą górę. Ale też jasne jest, że powstały po powrocie do wspólnego grania Profound Mysteries jest znacznie lepiej zrealizowany.

A jednak… Zawarta na The Inevitable End muzyka jest wspaniała. Kabel Witka Kamińskiego pokazał to, o czym mówię, czyli wycofanie środka pasma, bo o to ostatecznie chodzi, bez pogłębiania tego efektu. Od razu słychać też było, że to kabel dybiący „przyłoić” na dole pasma. Bas jest z nim energetyczny i mocny. Otwierająca ˻ 8 ˺ Here She Comes Again partia basu została więc pokazana nisko, gęsto, mocno.

TheRay nie schodzi aż tak nisko, jak kabel odniesienia. Ale, prawdę mówiąc, różnica nie była bardzo duża, a jeśli chodzi o transfer energii, polski kabel był na bardzo dobrym poziomie. Z kolei wysokie tony są przez WK Audio pokazywane inaczej niż przez Siltechy. Są łagodniejsze, bardziej wypolerowane, można by powiedzieć. Jakby ktoś przejechał po nagraniu delikatną fibrą i zdjął z niego brudy, lekko uwydatniając jego złocisty poblask.

Myślę, że chodzi o sposób, w jaki jest traktowane czoło sygnału. Puszczając, drugi na wspomnianej płycie ˻ 2 ˺ My Monument (T.I.E. Version), nagrany z Robyn (Robin Miriam Carlsson), od razu dostałem wyżej postawiony balans tonalny i mniejsze nasycenie dołu – tak ten utwór nagrano. Co przypomniało mi Crazy z płyty Uncovered zespołu Audiofeeels, do której wracam regularnie.

Krążek polskiej grupy wokalnej jest doskonale nagrany, poza, właśnie, tym kawałkiem. Znakomity muzycznie świetnie zaaranżowany, jest znacznie mniej rozdzielczy, jest również jaśniejszy. Testowany kabel to przejście pokazał bez problemu, z łatwością. Ale też lekko ocieplił to, co czasem może sprawiać problemy w wielu systemach – rozjaśnienie wyższej średnicy. TheRay wydaje się bowiem grać szerokim pasmem, z wysoką dynamiką ale też z czymś w rodzaju namysłu.

Polega to na wygładzeniu brzmienia, ale nie przez maskowanie dynamiki, a przez ocieplenie części wyższej średnicy, tak to widzę. Ciekawe, ale wcale nie odebrałem tego zabiegu jako przyciemnienia brzmienia, a tym bardziej jako zmniejszenie rozdzielczości. To naprawdę rozdzielczy kabel, nie mam co do tego wątpliwości, a przy tym dynamiczny. Bo i gitara MARKA KNOPLFERA z EP-ki The Trawlerman's Song EP miała szybkość, ale i gęstość, którą uzyskano nagrywając cały zespół „na żywo”, ale w studiu, w czasie jednej z sesji radiowych.

Tak więc, to naprawdę udany kabel. Szybki, ale i nieco ciepły dynamiczny, ale z drugiej strony umiejący celebrować również długie frazy. Niebywale energetyczne rozpoczęcie płyty Musique Au Château, z głębokim uderzeniem bębna, zostało oddane przez system, w którym wpięty był TheRay, w naturalnie głęboki i dynamiczny sposób. Wchodzące zaraz potem wysokie dźwięki lutni średniowiecznej, jak i inne, były wyraźne, klarowne, bardzo dźwięczne.

POWRÓT DO CIEPŁYCH klimatów potwierdził, że kabel WK Audio jest skupiony na środku pasma. Jak mówię, jego skraje są bardzo dobre, ale po jakimś czasie dochodzimy do wniosku, że to właśnie średnica jest tym, co „kręci” nas w tym graniu najbardziej. Zarejestrowana dość nisko płyta JOHNA SCOFIELDA pt. Swallow Tales, wydana w 2020 roku przez wytwórnię ECM, miała wszystko, czego po niej oczekiwałem. Gęsty bas Steve’a Swallowa, ładny, ciepły piec gitarowy lidera, a kiedy trzeba mocne uderzenie w kocioł perkusji Billa Stewarta.

A jednak… Czuć było w tym graniu, że chodzi o płynność, że konstruktorowi zależało na głębi i swobodzie – ale właśnie w tej kolejności. To kabel, który bardzo dobrze różnicuje barwy, z wybudowaną głęboko sceną dźwiękową. Nie przykuwa uwagi do szczegółów, ani też nie akcentuje poszczególnych planów dźwiękowych. Z drugiej strony nie gra dużymi planami. To ciekawe, bo zazwyczaj mamy do czynienia z jednym lub drugim przypadkiem.

Kiedy więc grali w unisono na saksofonie i trąbce z tłumikiem, Jan Ptaszyn Wróblewski i Andrzej Kurylewicz w ˻ 1 ˺ Go Right, tytułowym utworze z płyty ANDRZEJ KURYLEWICZ QUINTET, wydanej w 1963 roku, , ale jednak grały we wspólnej przestrzeni. Flet Wróblewskiego nie miał rozjaśnionej góry, ale był wyraźny i selektywny; miał też ładnie wypełnioną barwę. Było bardzo fajnie.

▌ Podsumowanie

NAJNOWSZY KABEL ZASILAJĄCY Witka Kamińskiego w udany sposób łączy bowiem środek pasma, w którym krawędzie są lekko wygładzone, i otwarcie całości. Daje niski, mięsisty bas, ale jednak nasza uwaga skupiana jest na średnicy. Ma skłonność do lekkiego oddalania pierwszych planów, być może dlatego, że scena dźwiękowa jest z nim bardzo głęboka, klarowna i jednocześnie uporządkowana. To nie jest „chmura dźwięków”, a wyraźne źródła.

To kabel do systemów, w których nie trzeba niczego naprawiać, ale które potrzebują „dosmaczania”. TheRay robi to bez utraty witalności i energetyczności, w taki jakiś elegancki sposób. Gra „szeroko” w sensie rozmachu i dynamiki i jest rozdzielczy. Ale to rozdzielczość, która nie zamienia się w nadmierną szczegółowość. To kabel o bardzo dobrze dobranym balansie barwowym i dynamicznym. Naprawdę udany i po prostu – powtórzę to kolejny raz – fajny. ●

»«

Test powstał według wytycznych przyjętych przez Association of International Audiophile Publications, międzynarodowe stowarzyszenie prasy audio dbające o standardy etyczne i zawodowe w naszej branży; HIGH FIDELITY jest jego członkiem-założycielem. Więcej o stowarzyszeniu i tworzących go tytułach → TUTAJ.

→ www.AIAP-online.org