⌈ Stage III Concepts jest amerykańską, mającą siedzibę na Brooklynie (Nowy Jork), firmą specjalizującą się w kablach audio. Założył ją LUIS DE LA FUENTE w 1996 – jest on jej właścicielem i jednocześnie konstruktorem. Rozpoznawalność Stage III Concepts zdobyła kablami z dielektrykiem w postaci próżni, a później stosowaniem rzadko spotykanych materiałów na przewodniki. Wykonuje również swoje własne wtyki. Jej kable są ciężkie i bardzo masywne. Testujemy jej kabel zasilający AC PROTEUS. ⌋

ABLE ZASILAJĄCE AC STAGE III CONCEPTS PROTEUS robią wielkie wrażenie. Najpierw swoim wyglądem, masą i czymś, co Anglosasi określają jako impact, to znaczy wpływ na wszystko dookoła. Ale zaraz potem budową – dość odmienną od tego, co możemy spotkać w produktach innych firm.

Cechą rozpoznawczą wczesnych konstrukcji tej firmy, od samego początku, było zastosowanie w formie dielektryka próżni, ale również przewodniki w formie płaskich wstęg (ang. ribbon) ze srebra i palladu oraz tłumienie drgań własnych dzięki odpowiednio dobranym materiałom i za sprawą wypracowanej przez Luisa de la Fuente, właściciela i konstruktora Stage III Concepts, topologii. Próżnię znajdziemy obecnie tylko w topowych jej produktach, tutaj ustąpiła ona miejsca powietrzu, jednak dwa pozostałe elementy znajdziemy również w testowanym modelu Proteus.

Jest to trzeci od góry i jeden z siedmiu kabli zasilających AC tego producenta. Producent sugeruje dwie drogi inspiracji, z których ten kabel powstał, w zależności od tego, gdzie się wczytamy. Na swojej stronie internetowej mówi o tym, że za jego powstaniem stoi inspiracja wyższym kablem, modelem Leviathan. Z kolei odpowiadając na to pytanie, zadane przez Freda Crowdera, który testował ten kabel w 2020 roku dla portalu Dagogo mówił, że inspiracją był tańszy model, Kraken (więcej → TUTAJ). Jest też możliwe, że obydwie te wersje są prawdziwe.

▌ A.S.P. Proteus

W OPISIE TESTOWANEGO KABLA, który znajdziemy na stronie internetowej producenta, zwraca się uwagę przede wszystkim na to, że był on pierwszym na świecie wytwórcą okablowania audio, który zastosował srebrne wstęgi w powietrznym dielektryku. Na tym właśnie rozwiązaniu, choć w zmodyfikowanej formie, bazują także współcześnie produkowane modele jego kabli, w tym testowany Proteus.

To duży, ciężki, niezwykle masywnie wyglądający produkt. Powiem wprost: nigdy czegoś takiego nie wiedziałem. Przekrój poprzeczny i waga Proteusa są niebywałe. Naprawdę wiemy, za co płacimy. To kabel, który wymaga stosowania podstawek i uchwytów, inaczej może wyłamać gniazdo IEC, a nawet ściągnąć na podłogę całkiem duże urządzenie. Dlatego też w jego firmowym opisie przeczytamy, że najlepiej sprawdzi się w połączeniu z listwami zasilającymi AC i wzmacniaczami stojącymi na podłodze.

Producent informuje, że został on w 100% wykonany z komponentów wyprodukowanych specjalnie dla Stage III Concepts, nie ma więc w nim żadnych elementów wykonywanych w dużych ilościach dla innych producentów, i że jest montowany przez właściciela firmy ręcznie. Jego budowa opiera się na czterech, podwójnych biegach, skręconych z sobą wstęg w – jak mówi producent – „poczwótnej heliksie”, z dodatkowym przewodem ochronnym, umieszczonym w centralnej części kabla.

Jego przekrój, dostarczany przez producenta, ukazuje jego budowę wewnętrzną. Widać, że są to cztery biegi ustawione dookoła piątego. Bieguny dodatni i ujemny otrzymały po dwa biegi i w każdym z nich są dwie, złożone „na płasko” wstęgi wykonane ze stopu srebra i palladu, po dwie na plus i minus. Przewodnik ten wykonywany jest w procesie powolnego wyciągania, a firma nazwała swoje rozwiązanie AeroStrandUltra. Wstęgi znajdują się w rurkach z powietrzem. Z kolei kabel ochronny to linka o dużym przekroju wykonana ze srebra. Aby oddzielić ją od kabli z prądem została ona zaekranowana plecionką ze srebrzonej miedzi.

PRODUCENT OGROMNĄ UWAGĘ ZWRACA nie tylko na przewodniki, ale i na dielektryki, które służą również do tłumienia wibracji. Wstęgi umieszczone są w miękkich rurkach z powietrzem wykonanych z FEP, fluoroplastycznej powłoki z fluoroetylenu i propylenu, jednej z wersji polimeru; inną jest Teflon. Rurki te spoczywają w grubym materiale tłumiącym drgania i są umieszczone w wielowarstwowym ekranie z folii oraz, dodatkowo, w plecionce ze srebrzonej miedzi.

Warstwa tłumiąca wibracje to system opracowany przez właściciela firmy, na który składa się stop metali, ceramika oraz drobinki ferrytowe. Mają one, jak czytamy, zapewnić „ekstremalne tłumienie mechaniczne”. Jej częścią jest ekran – a ekran w Proteusie ma formę, jakiej nie znajdziemy w żadnym innym, znanym mi kablu. Jest to wielowarstwowy układ z H.D.A. (High Density Alloy), unikatowym materiałem w formie folii, zaprojektowany pierwotnie dla medycyny i wojska, który – jak zapewnia producent – ekranuje kable wewnątrz w 100%, a jest jeszcze srebrzona plecionka miedziana.

Zabiegi te pozwoliły skonstruować kabel, który może leżeć na podłodze, a mimo to – jak mówi producent – nie będą na niego wpływały drgania pochodzące od kolumn. Można go stosować w dowolnym miejscu systemu, jednak to właśnie podłączenie go do listew zasilających oraz stojących na podłodze wzmacniaczy mocy ma pokazać w najpełniejszy sposób działanie elementów tłumiących w nim wibracje:

To jedna z niewielu konstrukcji kabli zasilających audio w branży, która jest dostosowana do potrzeb dystrybutorów/kondycjonerów mocy, wzmacniaczy i dowolnych komponentów o dużej mocy umieszczonych na podłodze lub w jej pobliżu w obszarze odsłuchowym.

⸜ za: → AAUDIOIMPORTS.com, dostęp: 05.12.2023

Kable tej firmy zakończone są wtykami ze stopu miedzi srebra pokrytych warstwą palladu, które producent nazwał Hyperion. Styki zostały zamocowane w module z ceramiki, na który zakręca się od zewnątrz korpus drukowany na drukarkach 3D, wzmocniony plecionką z włókna węglowego. To jedne z największych wtyków tego typu, jakie w życiu widziałem. Jak jednak mówi producent jest to ważny element mechanicznej budowy Proteusa. Wszystkie elementy metalowe, w tym przewodniki i wtyki, poddawane są obróbce termicznej – kriogenicznej.

▌ ODSŁUCH

⸜ JAK SŁUCHALIŚMY • Kabel Stage III Concepts Proteus zasilał w czasie odsłuchu odtwarzacz Ayon Audio CD-35 HF Edition (№ 1/50) i porównywany był do mojej referencji, kabla zasilającego Siltech Triple Crown. Test polegał na porównaniu AA/BB/A, ze znanymi A i B, przy użyciu krótkich, dwuminutowych sampli z danej płyty.

Obydwa kable wpięte były do listwy zasilającej AC Acoustic Revive RPT-4EU Absolute, która z kolei zasilana była przez 2,5-metrowy kabel AC Acrolink Mexcel 7N-PC9500. Acrolink podłączony był do gniazdka ściennego Furutech NCF, do których prowadzi osobna linia zasilająca z własnym bezpiecznikiem firmy HPA. Linia ta wykonana jest z 6-metrowego odcinka kabla Oyaide Tunami Nigo.

⸜ Płyty użyte w teście | wybór

⸜ GIL EVANS ORCHESTRA, Out Of The Cool, Impulse!/Verve Label Group UCGQ-9045, „Acoustic Sounds SACD Series 3”, SHM-SACD (1961/2023).
⸜ BILL EVANS TRIO, Waltz For Debby, Riverside Records/Craft Recordings/Universal Classics & Jazz UCGO-9057, „Bill Evans Remaster Series”, SHM-SACD (1961/2023).
⸜ TSUYOSHI YAMAMOTO TRIO, A Shade of Blue, Evosound EVSA2483S, SACD/CD (2023).
⸜ PETER GABRIEL, So, Realworld/Virgin SAPGCD5, SACD/CD (1987/2003).
⸜ JEAN-MICHEL JARRE, Electronica 1: The Time Machine, Columbia Records/Sony Records Int'l SICP, BSCD2 (2015), recenzja → TUTAJ.

»«

CHOĆ OGÓLNE WRAŻENIE, jakie odniosłem słuchając muzyki po zmianie kabla referencyjnego na kabel Proteus, było zbliżone, to wiedziałem też, że to jednak sposoby prezentacji różniące się między sobą w kilku istotnych sferach.

Amerykański kabel zasilający gra bowiem w niesamowicie jedwabisty sposób. Jest to cecha, która zwykle łączy się z ociepleniem, tutaj jednak występująca samodzielnie, jako walor sam w sobie. Brzmienie fortepianu Gila Evansa z płyty GIL EVANS ORCHESTRA Out Of The Cool, jak również pozostałych instrumentów, w tym kontrabasu, gitary i hi-hatu perkusji, było piękne w swojej pełni i gładkości (mówię o nagraniu ˻ 1 ˺ La Nevada).

Pełnia o której mówię słyszana była przede wszystkim w brzmieniu instrumentu lidera. Miał on duży wolumen i był nieco bliżej mnie niż z kablem odniesienia. Zdarza się to, nawet często, i jest to wynikiem spłycenia sceny dźwiękowej, skupienia wszystkich planów bliżej miejsca odsłuchowego. Ale nie tutaj, nie z Proteusem. Bliższa perspektywa, o której mowa wynikła z tego, że kabel w teście wydobywa instrumenty z ogólniejszego tła, pozwala im wybrzmieć – i to dlatego wydają się one większe.

Zabieg ten słyszałem jednak tylko z instrumentami na osi odsłuchu – fortepianem i kontrabasem. Ale już gitara (lewy kanał), hi-hat (prawy) miały niezmieniony, właściwy temu nagraniu rozmiar. Podobnie i instrumenty dęte, ustawione lekko po prawej stronie od osi, nie zostały przybliżone, ani powiększone. Z jednej strony wszystko to wydawało się niesamowicie gładkie, pełne, ale z drugiej nie zostało powiększone. To była perspektywa, jaką znam z najlepszych odtworzeń tej płyty.

Rzeczą, na którą od razu zwróciłem uwagę była bardzo ciekawa relacja między dźwiękami i szumem. Nagranie powstałe w 1961 roku zostało zarejestrowane przez Rudy’ego Van Geldera, który szumu nie cierpiał,. Dlatego też nasycał taśmy do maksimum, uzyskując w ten sposób wysoki odstęp sygnału użytecznego od szumu. I rzeczywiście, ten jest na tym krążku niewielki. Ale z kablem Stage III Concept wydawał się jeszcze niższy, mocniej brzmiały instrumenty, mimo że przecież nie została zgaszona góra, ani też nic nie było skompresowane.

Z drugiej strony, kiedy tylko zabrzmiały pierwsze dźwięki z płyty BILL EVANS TRIO Waltz For Debby, grane z pięknej wersji SACD wydanej w tym roku w Japonii przez Craft Recordings, usłyszałem coś jeszcze – piękną „obecność” instrumentów w realnej przestrzeni. To nagranie na żywo, w klubie, co amerykański kabel pokazał mocniej niż kabel odniesienia. Pokazał to mocniej przez to, że wszystkie dźwięki były z nim bardziej „tu i teraz”. Pisałem o gładkości, wręcz jedwabistości dźwięku, teraz mogę więc dodać do tego namacalność.

Proteus powoduje, że przekaz jest blisko nas, jest na wyciągnięcie ręki. Ale nie przez przybliżanie dźwięków – patrz opis poprzedniej płyty – a przez nasycenie ich wszystkich czymś w rodzaju „fluidu”, który pomógł im wydobyć się z tła. A może chodzi o to, o czym pisał producent w swoich materiałach firmowych, to jest o obniżenie szumów? Miałoby to sens, ponieważ podobny efekt słyszę przechodząc z dowolnych kabli zasilających na kabel Siltecha, a jego konstruktor, Edwin van der Kley jest wręcz obsesyjnie skupiony na redukcji szumów. Proteus idzie z tym jeszcze o krok dalej.

Takie działanie z jednej strony podkreśla bryłę instrumentów, ale z drugiej nie wpływa na pogłos, który jest z nimi związany. To znaczy ani go nie skraca, ani nie przedłuża. TSUYOSHI YAMAMOTO TRIO z nowowydanej płyty A Shade of Blue, nagranej w przestrzennym systemie immersyjnym, została pokazana nieco bliżej, ale też z dużym „oddechem”. To ważne, ponieważ testowany kabel bardzo dobrze ukazał zamiary producenta albumu, czyli osadzenie tria w sporej przestrzeni, jak podczas koncertu.

PROTEUS JEST NIE TYLKO gładkim i dynamicznym kablem, ale jest też bardzo rozdzielczy. Te wszystkie detale, o których mówiłem przy poprzednich trzech płytach zostały przezeń przekazane bez wysiłku i nie musiałem się w nie wsłuchiwać, żeby zrozumieć o co w nich chodzi i czemu służą. W czym bardzo przypominał on mój kabel odniesienia, a – przez porównanie – inne topowe kable zasilające, z którymi miałem do czynienia.

Ale, jak mówiłem, to jednak odmienna estetyka. Amerykański kabel dąży bowiem do zebrania wszystkiego w jedną całość, do uwspólnienia poszczególnych dźwięków, do tego – w skrócie – aby dźwięk był maksymalnie spójny, a przez to przyjemny. Na najwyższym poziomie zagra więc nie tylko wypasione realizacje jazzowe, ale również mocno skompresowane, dość „techniczne” w wyrazie płyty w rodzaju So PETERA GABRIELA. ˻ 2 ˺ Sledgehammer, a zaraz potem słuchany przeze mnie ˻ 4 ˺ That Voice Again miały dzięki temu płynność, a nawet ciepło.

To nie jest kabel „ciepły”, absolutnie nie. Ale dąży do tego, aby nic w dźwięku nie było jasne, nie było w nim „zadziorów” i przykrych ostrości. Gra płynnie, dlatego konturowe krawędzie, atak itp. są tu gładsze niż w kablu odniesienia, bardziej zaokrąglone. No i jest to dźwięk, w którym selektywność nie jest najważniejsza. Siltech pokazuje dźwięki wyraźniej, bardziej jednoznacznie, może nawet jaśniej. Amerykańska „sieciówka” jest z kolei bardziej „obecna” ze swoim dźwiękiem.

▌ Podsumowanie

WYGLĄD TESTOWANEGO KABLA mógłby sugerować „ciężki”, basowy dźwięk. Tak nie jest. Jest dokładnie odwrotnie, w tym sensie, że jego przekaz jest zwinny, płynny i absolutnie nie jest przebasowany. Najważniejszy jest w nim środek pasma, a właściwie jego niższa część. Jak pokazał fortepian Lang Langa w utworze ˻ 16 ˺ The Train & The River pochodzącym z płyty JEANA-MICHELA JARRE’a Electronica 1: The Time Machine, dostaniemy z nim dźwięczność i wysoką dynamikę.

W przestrzeni, jaką kreuje, najważniejszy jest plan naprzeciwko nas, ponieważ jest rozdzielczy, a przez to naturalny, niemalże „przesypuje” się nam pomiędzy palcami. Wysokie tony są lekko złagodzone, a bas mocny i gęsty. Nie ma on bardzo wyraźnych krawędzi, gra raczej podtrzymaniem, ale też jego wybrzmienie jest fantastycznie wygaszane.

Stage III Concepts A.S.P. Proteus jest wyjątkowym kablem o zestawie cech, które są zbliżone do tego, czego oczekujemy od wzmacniaczy lampowych, opartych na triodach 300B, i od winylu. Szybki, ale gęsty, otwarty, ale też namacalny, nie-ciepły, a mimo to jedwabisty i gładki. Wyjątkowy, bardzo wyjątkowy kabel. ●

Test powstał według wytycznych przyjętych przez Association of International Audiophile Publications, międzynarodowe stowarzyszenie prasy audio dbające o standardy etyczne i zawodowe w naszej branży; HIGH FIDELITY jest jego członkiem-założycielem. Więcej o stowarzyszeniu i tworzących go tytułach → TUTAJ.

→ www.AIAP-online.org