Pochodzę z Dolnego Śląska. Jest 2008 rok, Legnica – właśnie sprzedałem kwadrat w bloku, spakowałem się w starego Transita i jazda na Warmię. Po dwóch tygodniach znalazłem małe gospodarstwo koło Reszla, za następne dwa tygodnie poznałem moją obecną żonę Małgorzatę. Mieszkamy koło Reszla w Kominkach. Na Picassie są fotki i lokalizacje. Budujemy dom ze słomy.

igdy bym czegoś takiego nie wymyślił. Życie pisze najlepsze scenariusze. Może, gdybym pisał książkę czy cosik, to prędzej, ale na trzeźwo, w „realu” takie historie się nie zdarzają. A przynajmniej o nich nie słyszałem. Teraz już tak. Pan Tomasz Janiszewski, bo to on jest szaleńcem, o którym mówię (ale sensie: „bożym szaleńcem”), rzucił wszystko, czym się zajmował i został rolnikiem. Ma areały, które obrabia, i krowy, którymi się zajmuje. Kiedy dowiedziała się o tym moja żona, od razu u niej zapunktował, bo jej dzieciństwo i młodość upłynęły na obrabianiu areałów i oporządzaniu zwierząt u jej rodziców.
Wyjazd na wieś to jedno, nawet wyjazd z miasta, a życie tam to drugie. O porzuceniu ciasnego, brudnego, głośnego bloku marzy zapewne wielu (ci, którzy mieszkali kiedyś na wsi albo tam się urodzili, mają na to nieco inny pogląd), nie zdając sobie sprawy, jak to naprawdę wygląda. Pan Tomasz oswajając swoje nowe położenie, znalazł dla siebie zajęcia nieszablonowe – budowanie domów ze słomy oraz konstruowanie urządzeń audio. Jest więc duża szansa, że dla niego zmiana sposobu życia będzie czymś dobrym, pozytywnym, co – nomen omen – zbuduje go na nowo.

Jak łatwo się domyślić, nie będę się zajmował recenzowaniem domu ze słomy. Patrząc jednak na to, co napisałem wcześniej, TubeDAC jest czymś chyba nawet bardziej odlecianym niż taki właśnie ekologiczny dom. Budowany na podwórku przed stodołą powstał z autentycznej miłości do muzyki, z pasji niepozwalającej spokojnie zasnąć po dniu pełnym roboty. Jest czymś „nadmiarowym”, a dom, nawet ze słomy, jest czymś „koniecznym”. Tak powstają wszystkie sensowne firmy audio. Powstają z pasji, jako urządzenia dla siebie, do domowego użytku, potem także dla przyjaciół. To etap DIY. I dopiero kiedy dany człowiek lub grupa decyduje się na produkcję mniej lub bardziej seryjną, powtarzalnych produktów, zakłada firmę, przyjmuje logo – jednym słowem staje się producentem, można mówić o ‘firmie’ i ‘produkcie’. Jest pomiędzy DIY i produktem szara strefa, w której znajdują się firmy należące do obydwu tych światów. Jak cienka jest linia pomiędzy nimi niech świadczy przykład Clockwork – kolumn, o których już w przyszłym miesiącu napisze w nowej kolumnie DIY Plus Marcin Michalczyk. Nie testuję urządzeń Do-It-Yourself, wychodząc z założenia, że choć często ciekawe, świetnie brzmiące, ograniczone są do wąskiego grona zainteresowanych. Zajmuję się wyłącznie PRODUKTAMI. Ponieważ jednak to najczęściej niezwykle ciekawi ludzie, z fantastycznymi pomysłami – od przyszłego miesiąca ich starania o dobry dźwięk znajdą oddźwięk na naszych łamach.
Jak by nie było, TubeDAC spełnia podstawowy wymóg, jaki stawiam przed urządzeniem, które przyjmuję do testu: wytwarzany jest w firmie, dla ludzi „z zewnątrz”. Ten model powstał w kilkunastu egzemplarzach (w pierwszej turze) i już robi się następna. To przetwornik cyfrowo-analogowy z lampowym wyjściem i dwoma wejściami – RCA (24/192) oraz USB (16/48). Jest niewielki i pomalowany został na szlachetny kolor, spotykany u producentów japońskich, np. TRIODE. Równie szlachetnie wygląda głęboka zieleń na wzmacniaczach Shindo i szampańskie odcienie Lebena, Accuphase’a i Roberta Kody. Do Triode i Lebena odwołują się też drewniane boczki.

Kilka prostych słów…
Tomasz Janiszewski, Citrone – właściciel, konstruktor

Odkąd pamiętam, muzyka towarzyszyła mi na każdym kroku. W dzieciństwie słuchałem płyt winylowych - polskich nagrań, przeważnie bajek. Byłem oczarowany, chociaż był to gramofon Artur z wkładką ceramiczną (o polskich gramofonach czytaj TUTAJ). Pierwsze próby modernizacji sprzętu podjąłem jako nastolatek, modyfikując zestawy nagłośnieniowe. Następnie zacząłem budować takie zestawy samodzielnie. W tymże okresie pojawił się w moim życiu pierwszy wzmacniacz lampowy. Dostałem go od sąsiada, który zajmował się naprawą telewizorów lampowych, była to końcówka lat 80. No i przeżyłem szok - to była konstrukcja na podzespołach z radzieckich telewizorów i lampach EL84 SE, stereo, z regulacją tonów.  Gdy wyszedłem z szoku, stwierdziłem, że oddam ten wzmacniacz koledze muzykowi.
Do lampowców wróciłem dopiero po paru latach. Budowałem –jak większość – konstrukcje pentodowe na tanich i popularnych lampach i używanych podzespołach. Zachwyt z samodzielnie wykonanej konstrukcji jest wspaniały, ale i groźny, ponieważ nie pozwala obiektywnie ocenić wartości takiego urządzenia, do czego niestety doszedłem dużo później.

Moja "filozofia" budowy jest prosta: nominalny punkt pracy lampy, zero sprzężenia zwrotnego, odpowiednio dobrany kondensator sprzęgający. Transformatory głośnikowe stosowane w wersji ze wzmacniaczem słuchawkowym (w TubeDAC są tylko kondensatory sprzęgające) to konstrukcje pana Piotra Sachy z Bochni. Nawijanie są w sekcjach pionowych, na rdzeniu RZC. Parametry są fenomenalne, dla przykładu: 5 sekcji pionowych na karkasie typ 120 pracuje od 10 Hz do 120 kHz, przy mocy maksymalnej 7 W. Nie przeszkadza mi to w wykorzystywaniu w pracy nad nowymi konstrukcjami tanich i dostępnych jeszcze TG2,5 - sentyment, ale i nie tylko:) Ostatnio zmusiłem do pracy w połączeniu równoległym uzwojeń pierwotnych taki transformator przy Ra 1,2 kΩ. W połączeniu z tanią triodą 6N19P gra to rewelacyjnie, jak na tak tani układ. Przerobiony TG2,5 przenosi liniowo od 20 Hz do 30 kHz, przy mocy 2,7 W.

Nie zbudowałbym takich urządzeń sam. Niesamowicie pomocny był tu Andrzej Fedirko, meloman z Bartoszyc.
Jak pisałem wcześniej, zachwyt konstruktora bez informacji zwrotnej od ludzi, którzy potrafią słuchać muzyki, jest zgubny. Bez nich nie ma szans na powstanie dobrego sprzętu audio. A krytyka jest dla mnie silną motywacją do pracy, żeby było jeszcze lepiej :)
Pomocą służy mi również Wojtek Czern ze studia Rogalów Analogowy (wydawnictwo OBUH). Jego technika nagrywania obnaża każde niedoskonałości, a recenzje moich urządzeń motywują do działania. Również Pan Leszek Szałaszewicz z Suwałk daje mi wsparcie w zagadnieniach technicznych. A prawda jest taka, że bez Antoniego nigdy bym nic nie wybudował. Ta całkowicie nieznana postać w świecie polskiego DIY to dla mnie GURU techniki lampowej i elektroniki analogowej. Ten człowiek jako pierwszy dał mi do ręki komplet lamp i transformatory ze słowami: „masz, wybuduj wzmacniacz”, a na karteczce narysował schemat. Było to 22 lata temu. Antoni wspiera mnie do dziś.

Na dzień dzisiejszy od 2008 roku mieszkam z rodziną  na Warmii wraz z Żoną Małgorzatą i dwójką Dzieci, Majką i Leonem. Prowadzimy gospodarstwo rolne – zajmujemy się hodowlą krów ras mięsnych.
Ostatnio kontaktowałem się z panem Wojtkiem, właścicielem firmy WojSiar. Mam dla niego plany kolumn z regulowaną pojemnością kanałów labiryntu. Taką mam filozofię, że się dzielę z ludźmi i przekonuję ich, że nie trzeba wydawać wielkich pieniędzy, żeby móc pięknie słuchać muzyki…

Przetwornik wyposażony jest w dwa wejścia cyfrowe – RCA (S/PDIF) oraz USB. Do urządzenia nie ma żadnej instrukcji, choć być powinna. Nie wiedziałem więc, czego się po nich spodziewać, tj. jaki sygnał mogę do nich wysłać. Po paru próbach okazało się, że wejście RCA przyjmuje sygnał PCM do 192 kHz i 24 bitów. USB okazało się za to obsadzone starym odbiornikiem, przyjmującym tylko sygnał 16-bitowy, do 48 kHz. Słuchałem go trochę i choć fajne, naprawdę przyjemne, gładkie i delikatne, nie pokazywało dużej części tego, co DAC potrafi. Do odsłuchów plików z komputera użyłem więc konwertera USB-S/PDIF (BNC), zasilanego akumulatorowo modelu Tabla węgierskiej firmy Human Audio. TubeDAC stał na platformie antywibracyjnej Acoustic Revive RB-36H i zasilany był kablem sieciowym Oyaide GPX-Re.

Nagrania użyte w teście (wybór)

• Estampies & Dances Royales, Hesperion XXI, Jordi Savall, Alia Vox AV 9857, SACD/CD (2008).
• L’Amor de Lonh, Ensemple Gilles Binchois, Dominique Vellard, Glossa GCD P32304, CD (2010).
• Alex Band, The Eccentric, Helicon/GAD Records GAD CD 015, CD (1981/2014).
• Astrud Gilberto, The Shadow Of Your Smile, Verve 557 184-2, CD (1965/2002).
• Danielsson, Dell, Landgren, Salzau Music On The Water, ACT Music ACT 9445-2, CD (2006).
• Dizzy Gillespie, The New Content, Limelight/Universal Music Japan UCCM-9097, “Immortal Jazz on Mercury. No. 47”, CD (1962/2003).
• Eric Clapton, Journeyman, Duck Records/Warner Bros. Records/Audio Fidelity AFZ 180, “Limited Edition No. 0281”, SACD/CD (1989/2014).
• Frank Sinatra, Where Are You?, Capitol/Mobile Fidelity UDSACD 2109, “No. 251”, SACD/CD (1957/2012).
• Ivie Anderson, Ivie Anderson with Duke Ellington & His Famous Orchestra, EPM 157352, “Jazz Archives No. 42”, CD (1932-1940/1991).
• Johann Sebastian Bach, Sonatas & Partitas, wiol. Jaap Schroeder, Smithsonian Collection of Recordings/ADDA 581134/35, 2 x CD (1989).
• Led Zeppelin, Led Zeppelin III, Atlantic/Warner Music 8122796450, “Super Deluxe Box Set”, CD (1970/2003).
• Led Zeppelin, Led Zeppelin III, Atlantic/Warner Music Japan WPCR-11613, “mini LP”, CD (1970/2003).
• Led Zeppelin, Led Zeppelin I, Atlantic/Warner Music 8122796458, “Super Deluxe Box Set”, CD (1961/2014).
• Led Zeppelin, Led Zeppelin I, Atlantic/Warner Music 826325, “mini LP”, CD (1961/1994).
• Michael Jackson, Xcape, MJJ Productions/Epic/Sony Music 88843053662, CD (2014).
• OMD, English Electric, 100% Records/Sony Music Japan SICP-3810, CD (2013); recenzja TUTAJ.
• Stan Getz/Joao Gilberto, Getz/Gilberto, Verve/Lasting Impression Music LIM K2HD 036, K2HD Mastering, “24 Gold Direct-from-Master Edition UDM”, CD-R (1964/2009).
• The Handsome Family, Singing Bones, Carrot Top SAKI036, CD (2003).
• The Hilliard Ensemble, The Hilliard Sound. Renaissance Masterpieces, Erato 4632795, 3 x CD (1985, 1986/2014).
• Tommy Dorsey, Masterpieces 15, EPM 158342, “Jazz Archives”, CD (1935-1940/1995).

Wydania japońskie dostępne w sklepie

Kiedy mój syn zobaczył TubeDACa, powiedział, że to nie może grać, że to się zaraz rozleci. Było to tuż przed tym, jak siedliśmy do porównywania nowych remasterów trzech pierwszych płyt Led Zeppelin z ich starszymi odpowiednikami (kupiłem oczywiście wszystkie trzy pudła…). Kiedy wstawał po odsłuchu, ciągle coś mruczał pod nosem, coś tam coś tam, ale słowa nie powiedział już o dźwięku. Wprawdzie zahaczył o to, że DAC Citrone zagrał w koszmarnie drogim systemie i same interkonekty do niego kosztowały kilkadziesiąt razy więcej niż on sam, jednak przyjął (i to mi się podoba), albo dobrze udawał (to już mniej) moją argumentację: tym lepiej wszystkie syfy, niedoróbki dźwiękowe powinny być widoczne. A tych „nie stwierdzono”.

Przetwornika zacząłem słuchać kilka dni wcześniej, pisząc i czytając wieczorami, czyli ze słuchawkami na uszach. Wzmacniacz słuchawkowy Bakoon Products i magnetostatyczne słuchawki HiFiMAN HE-6, z których korzystam w takich razach, są niesamowicie dobrze brzmiącym systemem. Niechętnie wybaczają, ale zawsze nagradzają. Ich balans tonalny jest przesunięty lekko ku górze, ale się do tego przyzwyczaiłem i nawet wiedząc o tym, olewam, że tak powiem.
Podłączenie do tego systemu Citrone, napędzanego z sekcji transportu CD Ancient Audio AIR V-edition, zmieniło układ sił, jeśli tak można powiedzieć. Pojawiła się większa namacalność i gęstość, przerzucając punkt ciężkości na niską średnicę. Zniknęła jednocześnie selektywność i część rozdzielczości, głownie przez zamknięcie dźwięku od góry. Ale, jak mówi w wywiadzie w tym wydaniu HF Art Dudley, redaktor „Stereophile’a”:

Drugim naszym grzechem śmiertelnym jest coś, co nazwałbym „tyranią charakterystyki przenoszenia” („Tyranny of Frequency Response”), tj. podejście ignorujące fakt istnienia wielu różnych aspektów związanych z reprodukcją oraz – stojąc w obliczu braku urządzeń, które robią wszystko równie dobrze – umożliwienia słuchaczowi ustalenia własnej hierarchii tego, co dla niego jest najważniejsze.

Słuchając DAC-a w głównym systemie, przez kolumny, wiedziałem już, z jakimi modyfikacjami będę miał do czynienia. Równie dobrze czułem jednak to, o czym mówi Art: że płaskie pasmo przenoszenia jest tylko jednym z wielu aspektów reprodukcji dźwięku i jego wpływ na efekt końcowy jest przeceniany.

Najkrócej o brzmieniu „cytrynki” można by powiedzieć tak: „ależ to nap…a!” Parę razy zdarzyło mi się już coś takiego napisać i wszystkie te urządzenia łączy emocjonalny stosunek do sygnału, energetyzowanie powietrza w pokoju odsłuchowym, absolutny i bezwzględny prymat namacalności nad selektywnością.
To dźwięk ciepły z definicji, nieco ciemny i gęsty. Kiedy wokale są zarejestrowane tak, aby dominowały, jak nas płycie Stana Getza i Joao Gilberto, jak na Singing Bones The Handsome Family, wówczas głośniki zdają się je niemalże wypluwać. Właściwie to niemal widzimy wyłaniającą się z głośnika a to rękę, a to nogę, a najczęściej głowę. Szczególnie mocne wrażenie zrobiło to przy utworze Far From Any Road. A jest on „wdrukowany” w moją głowę, ponieważ jestem na świeżo po oglądnięciu serialu True Detective, w którym grany był w czołówce (reż. Nic Pizzolatto, HBO, 2014). Rany – to jeden z najlepszych seriali, jakie w życiu widziałem, trzymający za gardło, i nie tylko, od pierwszego odcinka, do ostatniego!

Być może dlatego tak dobrze ten utwór zapamiętałem. Z testowanym przetwornikiem dostałem niesamowicie gęsty przekaz, z mocnymi głosami na wyciagnięcie ręki. Co jakiś czas czytelnicy pytają mnie o takie urządzenie, zmęczeni dokładnością bez wypełnienia, perfekcją bez duszy. Im wszystkim tym samym mówię: kupcie TubeDACa, niezależnie od tego, ile chcecie wydać pieniędzy. Nawet w bardzo drogich systemach, jeśli tego właśnie szukacie, „dak” pana Janiszewskiego wprowadzi tak rzadkie cechy, jak głębokość, namacalność, pełnię.

Tym bardziej, że urządzenie bardzo dobrze pokazuje niskie tony, dając solidny fundament pod to, co się dzieje powyżej. Nowa wersja płyt Led Zeppelin różni się od poprzednich, zarówno europejskiej produkcji, jak i japońskiej, mocą niskich tonów, ich nasyceniem i czytelnością. Jest pod tym względem nieporównywalnie lepsza, bo pozwala poczuć się trochę bardziej jak na koncercie, jakbyśmy siedzieli przed wielkimi, koncertowymi „frontami”. To zaleta, którą trudno przecenić. Bas jest przy tym klarowny. Ma gęstą barwę, ale nie na tyle, żeby się coś zlewało.
Pomaga temu, jak sądzę, wysoka dynamika. Wydaje mi się, że DAC ma wyższe od nominalnego, które dla standardu CD wynosi 2 V, napięcie wyjściowe. Daje to rozmach i moc. Ma też negatywny efekt w postaci uśrednienia brzmienia różnych płyt. Ale jak zwykle, coś za coś. Tutaj dobrze to wygrano, „wstrzykując” tym samym do muzyki ducha i wigor. Tak pięknie, tak energetycznie i z rozmachem płyty Alex Band, zarówno The Eccentric, jak i Zderzenie myśli nie grały u mnie z żadnym urządzeniem cyfrowym z tego przedziału cenowego, nigdy. I nie spodziewam się, żeby coś w tej mierze miało się w najbliższej przyszłości zmienić.

Wybory, wybory, wybory… To codzienność każdego konstruktora – jego siła i przekleństwo. Ruszając coś jednego, rusza się tym samym całą strukturę. Nieuniknione są więc kompromisy. W przypadku TubeDACa to przede wszystkim słabsza czytelność wyższej średnicy i góry. Brzmią one z każdą płytą dość podobnie, czyli ciepło, słodko. Są nasycone, to fajne, ale też nie ma czytelnego ataku, uderzenia. Ponieważ dynamika jest wysoka, zachowany jest też tzw. „pitch”, spajający wszystko w jedną zgraną całość. Nie spodziewałbym się jednak wynajdywania drobnych smaczków w prowadzeniu perkusji, dynamice basu. To nie takie urządzenie.
Wszystko o czy mowa powyżej jest, jak dla mnie, drugorzędne. Jeśli tylko szukamy rzeczy, które już kilka razy przywołałem, będzie to tylko bicie piany. Rzeczą, która musi zostać jednak przetrawiona, jest sposób prezentacji przez testowane urządzenie przestrzeni. Urządzenie gra przede wszystkim dużym, bliskim pierwszym planem i tym, co jest za nim. Jeśli nagranie ma głębię, jak np. nagrania klasyki (The Hilliard Ensemble), nie będzie to zbyt wyraźne. Relacje pomiędzy poszczególnymi elementami nagrania dadzą się sensownie zinterpretować, ale to nie będzie „wow!” i hektary sceny za nami i z boków. Przy pojedynczych instrumentach te zostaną dopalone i nasycone, a jednocześnie przybliżone.

Podsumowanie

Rezygnując z pośredników, robiąc wszystko, albo prawie wszystko, samemu, można w znaczący sposób obniżyć cenę danego produktu. Płaci się za to nieco gorszym wykonaniem i mniejszą dostępnością. Informacje o produkcie rozchodzą się zwykle pocztą pantoflową. Temu pierwszemu nie zaradzę, mogę jednak zrobić coś w tej drugiej sprawie. Drodzy czytelnicy – TubeDAC jest w tym, co robi, niesamowity. Wielu rzeczy nie potrafi, jednak to, co zostało w nim wyeksponowane, jest zastanawiająco dobre. Jego wygląd wyraźnie wskazuje na jego DIY-owe korzenie, ale też niczym nie zniesmacza. Dajcie mu szansę, nawet jeśli już macie „daki” w tej cenie, a nawet dużo droższe. Może warto mieć Citrone w odwodzie i słuchać go, kiedy dokładny, poprawny dźwięk regularnego systemu się nam znudzi? Nawet Michael Jackson z nowej, skompresowanej do granic możliwości, płyty Xcape zagra w interesujący, wciągający sposób.

Mam taki zamiar, żeby budować tanio coś dobrego, tak dla zwykłych ludzi. Dla klienta byłoby fajnie, żeby nie musiał płacić za powietrze. Dlatego cena podstawowa takiego Citrone TubeDAC w wersji tylko z wyjściem liniowym to około 2000 zł. Są to pieniądze, które pozwolą mi otworzyć produkcję.

Takie podejście, przy ambicjach dotyczących dźwięku, tj. dobrych podzespołów, oznacza, że na czymś trzeba oszczędzać. Tutaj to obudowa, jeden z głównych składników ceny końcowej dowolnego urządzenia audio, która powstaje w spartańskich warunkach i wykonywana jest samodzielnie przez pana Tomasza. Wiedząc to trudno nie docenić, co udało mu się zrobić. DAC jest ładny, zgrabny, choć widać, że to ręczna, jednostkowa robota.
Urządzenie wygląda jak miniaturowy wzmacniacz lampowy, przeznaczony do napędzenia głośników. Wrażenie to potęguje puszka za dwiema lampami, w której umieszczono transformator zasilający i wyjściowe. Te ostatnie nawijane są w Bochni przez pana Piotra Sachę w sekcjach pionowych, na rdzeniu RZC. Powtórzę, co pan Tomasz mówił wcześniej: 5 sekcji pionowych na karkasie typ 120 pracuje od 10 Hz do 120 kHz, przy mocy maksymalnej 7 W. W stopniu wzmacniającym użyto radzieckich lamp 6N1P (gold-grid) typu NOS. Stalową obudowę pomalowano na burgundowy kolor, a z boku przykręcono drewniane elementy. Nóżki są symboliczne.

Kabel zasilający wpinamy do tylnej ścianki „puszki” za lampami – sensowny ruch, zwykle prowadzą tam kabelki z dolnej części. Gniazda połączeniowe są poniżej – to proste gniazda RCA analogowe i cyfrowe oraz wejście USB. Układ wyjściowy nie jest objęty pętlą sprzężenia zwrotnego. Z racji tego, że kość D/A ma wyjście prądowe ze stałą składową, nie trzeba sterować lampy przez siatkę, bo trzeba by było zastosować transformator lub kondensator sprzęgający. Pan Tomasz znalazł na to sposób i steruje lampą bezpośrednio z przetwornika przez katodę. „Przetwornik jest obciążony, a nie ma pętli USZ, co daje czysty sygnał bez zniekształceń dynamicznych TIM i intermodulacyjnych.”

Montaż wewnątrz to typowy przykład DIY – tj. połączenie wysokiej klasy podzespołów i montaż, który nie przeszedłby kontroli jakości w żadnej większej firmie. Nie dlatego, że sprawia zagrożenie lub jest niewłaściwy. Chodzi raczej o to, że serwis tego typu urządzeń spoczywał będzie na panu Tomaszu, bo to on orientuje się, co najpierw wyciągnąć, odkręcić, a co później i które kabelki odlutować najpierw, a których lepiej nie ruszać.
Ponieważ nie mam tej wiedzy, nie udało mi się wyciągnąć płytki z odbiornikami sygnału cyfrowego i kością DAC. Nie chciałem niczego uszkodzić. Z informacji, którą dostałem, wynika, że odbiornikiem sygnału S/PDIF jest Crystal CS8416 - zaawansowany interfejs firmy Cirrus Logic. W ostatnich latach zbiera on wiele pozytywnych opinii w świecie audio. Charakteryzuje się wsparciem próbkowania sygnału do 192 kHz. Umożliwia obsługę sygnałów S/PDIF oraz AES/EBU. Posiada na bardzo dobrym poziomie tzw. low-jitter clock-recovery mechanizm, których charakteryzuje się tzw. “regulacją” zegara wejściowego strumienia audio.
Sercem układu jest Crystal CS4398, czyli przetwornik cyfrowo-analogowy o parametrach 120 dB, 24-bity, 192 kHz stereo z obsługą DSD. CS4398 to pełne stereo w 24-bit/192 kHz. System obejmuje cyfrową de-emfazę, dostosowanie szybkich i wolnych filtrów interpolacji z wielobitowym modulatorem delta-sigma, który obejmuje kształtowanie niedopasowania przy eliminacji zniekształceń. Przez wycięte na górnej sciance puszki z transformatorem zasilającym litery przeświecają niebieskie diody LED. Po zsynchronizowaniu się ze źródłem sygnału świecą mocniej. Nie ma żadnego wskaźnika częstotliwości próbkowania sygnału.

Widać, że płytka powstała do innego projektu, a tutaj została zaadaptowana. Pierwotnie pracowały w nim na wyjściu układy scalone, a tutaj mamy lampy. Część lampowa to montaż punkt-punkt, z bardzo dobrymi kondensatorami i równie dobrymi, choć już wiekowymi, metalizowanymi opornikami typu NOS, pierwotnie stosowanymi w urządzeniach wojskowych. Podobnie do tego tematu spuścizny podszedł Todorov Atarski w przedwzmacniaczu Dionisos firmy Thrax. Urządzenie stoi na niby-nóżkach z gumy. Na obudowie wewnątrz naniesiono dane kontaktowe do firmy i informację, że to „pierwsza sztuka”.
Przed firmą jeszcze ogrom pracy – od instrukcji, do opakowania. Myślę, że kolejne egzemplarze będą też lepiej wykonane od strony mechanicznej. Znając życie, pan Tomasz będzie wprowadzał drobne modyfikacje, bez informowania o tym klientów – a to nowy kondensatorek, a to inny opornik. Ale już teraz mamy do czynienia z niezwykle ciekawym urządzeniem.

TYLKO MUZYKA
Naim Label
Tekst: Bartosz Pacuła

Marc Ford
HOLY GHOST
Naim Label NaimCD 206, CD (2014)

Marc Ford to pochodzący z Ameryki gitarzysta poruszający się w nurtach rocka i blues-rocka. Swoją sławę zdobył i scementował występując jako członek The Black Crowes, na swoim koncie ma także liderowanie kilku różnym grupom muzycznym, z których można wymienić m.in. Burning Tree czy Fuzz Machine. Jednak jego najnowszy album jest dziełem solowym – i może dlatego najbardziej osobistym. W albumie Holy Ghost, bo tak się ten krążek nazywa, Ford postawił na stonowane brzmieniowo bardziej akustyczne i spokojniejsze muzykowanie, pozwalając by to emocje grały główną rolę. Dosłownie każdy utwór na tej płycie potrafi poruszyć – czy to refleksyjnym tekstem, czy to świetnie przemyślanymi konstrukcjami piosenek i chwytającymi za serce melodiami. Kolejne utwory, chociaż utrzymane w bardzo podobnej stylistyce, nie nudzą, a nawet wzmagają głód takiego grania, przez co po skończeniu odsłuchu od razu mamy ochotę na wciśnięcie przycisku odpowiadającego za powtórzenie płyty. Warto również zaznaczyć, że Marc Ford dysponuje ponadprzeciętną umiejętnością gry na gitarze, a słuchanie kolejnych akordów wydobywających się z jego instrumentu stanowi niekłamaną przyjemność.

Wytwórnia Naim Label przyzwyczaiła już nas do znakomitej jakości nagrań – nie inaczej jest i w tym wypadku. Dźwięk jest czysty i przejrzysty, instrumenty są odpowiednio pogrupowane i ułożone na scenie, a wokal Forda zaskakuje swoim nasyconym, ale nie agresywnym, brzmieniem. Za każdym razem słuchając tych bardziej akustycznych nagrań Naima jestem zaskoczony, ile energii da się wyciągnąć z relatywnie prostej muzyki – podobnie jest także tutaj. Holy Ghost to kolejny, po krążkach Dominica Millera i Antonio Forcione, gitarowy album, który zaskakuje nie tylko wartością artystyczną, ale także niezwykle wysoką jakością realizacji.

Jakość dźwięku: 8-9/10
Wartość muzyczna: 8,5/10

Neil Cowley Trio
TOUCH AND FLEE
Naim Label NaimCD 206, CD (2014)

Neil Cowley to człowiek bez wątpienia nietuzinkowy, artysta, który stara się poruszać w różnych rejonach muzyki i robić to jak najlepiej się da. Ten pianista z bardzo eklektycznymi gustami na swoim koncie ma już cztery albumy ze swoim zespołem Neil Cowley Trio, gdzie za każdym razem proponował trochę inne podejście do jazzu, a w jego CV można również znaleźć współpracę m.in. z Adele na jej dwóch (póki co jedynych) albumach – 19 i 21. Nie dziwi więc fakt, że na piątym albumie sygnowanym nazwą Neil Cowley Trio można usłyszeć odrobinę inną muzykę od tej, która znalazła swoje miejsce na poprzednich krążkach tej formacji. W Touch and Flee Cowley postawił na więcej nostalgicznych i melancholijnych dźwięków. Fortepian Cowley’a produkuje delikatne, zwiewne melodie, które zachwycają swoją urodą i prostotą zagrania (nie mylić z brakiem finezji!). Co więcej – chociaż klimat płyty przez cały czas jej trwania się nie zmienia, to wydawnictwo to ani na chwilę nie nudzi, raz za razem zaskakując słuchacza zmianą podejścia czy sposobu zagrania pewnych rzeczy.

Touch and Flee został wydany przez audiofilską wytwórnię Naim Label, dzięki czemu jakość nagrania stoi na niezwykle wysokim poziomie. W wypadku tej płyty najbardziej zachwyca szalenie przestronna i przejrzysta scena oraz jakość nagrania samego fortepianu, który brzmi bardzo naturalnie – kiedy trzeba, mocno lub zwiewnie, a także niezwykle ciepło i przyjemnie. Płyta w żadnym momencie trwania nie „atakuje” słuchacza, a raczej go otula, wprawiając w bardzo przyjemny stan. Ta płyta to idealny pokaz tego, jak dobrze może być nagrany mały skład – ze smakiem, wyczuciem i wyrafinowaniem.

Jakość dźwięku: 9/10
Wartość muzyczna: 7,5/10

Płyty otrzymane ze sklepu Naimlabel.pl