rodukty pochodzące z krajów niemających tradycji wysokiej klasy audio – mam na myśli high-end – mają pod górkę. I to pod każdym względem. Na samym dnie, u podstaw, jest po prostu brak tradycji. Czyli konieczność zaczynania wszystkiego od początku. A jak wiadomo stojąc na barkach olbrzymów widzi się więcej. Tak więc, brak doświadczenia to podstawowy problem – problem „wewnętrzny” branży. Drugi związany jest z „zewnętrzem”, tj. trudnościami ze znalezieniem podwykonawców, wykonujących obudowy, gałki, transformatory i inne podzespoły. Nawet sobie państwo nie wyobrażają, z jakimi trudnościami muszą się mierzyć producenci audio, chcący zmienić prototyp w produkt! Poszukiwania anodowni, producentów znających się na obróbce CNC, nawojowni itp. przypominają błądzenie po Kafkowskim „zamku” i z podobnymi absurdami oraz paradoksami trzeba się w tej wędrówce zmierzyć. I jest wreszcie ta branża sankcjonowana przez zewnętrze „absolutne”, tj. mające z high-endem ponad 80-letnie doświadczenie, rynki. Wśród nich do najciekawszych należy rynek brytyjski, amerykański, japoński i – najmniej w Polsce znany – francuski. Trudno o mniej do nich podobny rynek niż polski.

Kiedy rozmawiam z ludźmi zza granicy, dajmy na to z Japonii czy Stanów Zjednoczonych, po przedstawieniu się słyszę same komplementy – a to dotyczące muzyki klasycznej Chopina, Pendereckiego, Lutosławskiego, Góreckiego i innych, a to wskazujące na muzyków w rodzaju Krystiana Zimermana i Piotra Anderszewskiego, chwalące Polaków za ich wyjątkową wrażliwość muzyczną i obycie w muzyce klasycznej. Duża część kojarzy też Urbaniaka, Komedę i Stańkę, dobrze mówiąc z kolei o polskim jazzie. Nie staram się nawet tych wszystkich rewelacji prostować, przyjmując je jako wyraz uznania dla całokształtu, za „pakiet”. Kiedy jednak pytam się ludzi z branży o jakieś polskie firmy, to jedynie najlepiej zorientowani wymieniają naszego rodaka, pana Stefana Kudelskiego, który stworzył Nagrę, a czasem także panów Michała Jurewicza, właściciela firmy Mytek (więcej TUTAJ) i Andrzeja Lipińskiego, właściciela Lipinski Sound Corporation. Problem w tym, że wszyscy oni sukces zawdzięczają temu, że z Polski wyjechali i walczyli o swoje a to w Szwajcarii (Kudelski), a to za Wielką Wodą (Mytek i Lipinski Sound). Po nich zapada milczenie.

Mamy natomiast duże doświadczenie w walce o swoje. W ciągu kilkunastu lat zrobiliśmy więcej niż inni przez lat kilkadziesiąt. Ciężką pracą, wykorzystując talenty, z których dotychczas korzystali inni, jesteśmy w stanie zaskoczyć czymś wyjątkowym. Być może taki będzie los, mającej swoją siedzibę w Sosnowcu, firmy elinsAudio. Wystartowała kilka lat temu ze wzmacniaczem bazującym na modułach Bang & Olufsen i na wystawie Audio Show z 2010 roku zanotowałem pod zdjęciem (niepoprawnie podając przy tym jej nazwę):

Muszę jednak wskazać kilka urządzeń, które wydają mi się najciekawsze, nie mogę się powstrzymać :) Elins Audio to dla mnie zupełnie nowa firma. Produkuje ona wzmacniacze. Ten tutaj - końcówka mocy 2 x 500 W, wydajność prądowa 45 A (max) + przedwzmacniacz tranzystorowy z zasilaniem hybrydowym (sieć, akumulator), został zestrojony tak, aby jak najlepiej pracować z potężnymi kolumnami Magnepan model 3.6. W systemie były także odtwarzacz HDCD Linn Ikemi oraz gramofon Linn Sondek.
AUDIO SHOW 2010

Równie ciepło wyraziłem się o kolejnej odsłonie, wzmacniaczu elinsAudio AMP 1000 z gałkami w postaci naparstków, zaprezentowanym podczas wystawy rok później (czytaj TUTAJ). Trzeba było jednak czekać kolejne dwa lata, aby system, bo z systemem mamy do czynienia, przeszedł od fazy działającego prototypu do dojrzałego, seryjnego produktu. Firma finalizuje właśnie rozmowy z kilkoma zagranicznymi dystrybutorami, z naprawdę ciekawych kierunków, gotowa jest więc również do dostarczenia urządzeń dla różnych napięć zasilających.
O ‘systemie’ mówię celowo. Mille to trzy urządzenia, sprzedawane razem: przedwzmacniacz i dwie końcówki mocy. To ekstremalna konsekwencja w dotarciu do zakładanego efektu. Podobnie działa np. firma Ancient Audio, która opracowuje swój topowy system według koncepcji: odtwarzacz CD/przedwzmacniacz (w jednym) i końcówki mocy. Chociaż bowiem da się bez trudu zebrać dobrze brzmiący system składający się z komponentów rożnych firm, to nie jest to łatwe i nie wiadomo, czy to maksimum tego, co dany produkt jest w stanie pokazać. A tak dostajemy produkty wykonane z myślą o sobie.

We fragmencie z Audio Show poruszyłem kolejną kwestię, której elinsAudio jest wierny: jej właściciele zakochani są w Magnepanach. Nie, żeby negowali inne sposoby poruszania powietrzem w pomieszczeniu odsłuchowym. A jednak sposób, w jak robią to Magnepany, wydaje się im najlepszy, najwłaściwszy. Problemem, z jakim musieli się zmierzyć mając tego typu kolumny w domu, jest ich wysterowanie. A każdy, kto z nich korzystał, wie, że jest to diabelnie trudne. Potrzebny jest bowiem system szybki, rozdzielczy, wydajny prądowo i do tego nasycony harmonicznymi, bez cienia problemów z wysokimi częstotliwościami. Z doświadczenia wiem, że niegdyś znakomicie w tej roli sprawdzały się „jeże” Passa, tj. pracujące w klasie A monobloki Aleph 0. Panowie Janusz Sendek i Ireneusz Chwastek, założyciele i właściciele elinsAudio, chcieli czegoś więcej. Tak powstała myśl o zaprojektowaniu wzmacniacza spełniającego te założenia.

Zestaw Mille, z monoblokami o mocy 1000 W każdy, jest pierwszym, dostępnym komercyjnie wynikiem tego namysłu. Opracowane są już dwa kolejne systemy, Mezzo o mocy 2 x 500 W oraz Piccolo o mocy 2 x 250 W. Niedługo pokazane zostaną również przedwzmacniacze gramofonowe MM i MC (panowie są wielkimi fanami winylu). Wszystkie końcówki bazują na najnowszych modułach firmy Bang & Olufsen, pracujących w klasie D. Firma wprowadziła do nich pewne zmiany, których nie chce ujawnić. Przedwzmacniacz jest konstrukcją tranzystorową o maksymalnie skróconej ścieżce wzmocnienia i wykonywanym na zamówienie, pięknym tłumikiem: przełącznikiem z opornikami. Zasilaniem zajmuje się w nim niekonwencjonalny układ hybrydowy: sieciowo-akumulatorowy. Działa to w ten sposób, że napięcie sieciowe jest prostowane i stabilizowane, po czym podpięte do zacisków akumulatorów. Napięcie dla zasilanych układów podpięte jest do tych samych zacisków. Panowie z elinsAudio mówią, iż ani sama sieć, ani sam akumulator nie dawały tak ciekawego złożenia cech brzmieniowych, co przy wspólnej pracy.

Poprosiłem o wprowadzenie do historii firmy pana Ireneusza Chwastka, chcąc jakoś „zagaić” część odsłuchową. Zamiast tego otrzymałem tekst napisany przez jego żonę. I świetnie: wierzę, że spojrzenie trochę z zewnątrz przyda się nam wszystkim.

Kilka prostych słów…
Agnieszka Chwastek, elinsAudio manufacture 

...Pasja i determinacja są kluczem do sukcesu we wszystkich dziedzinach. Nie inaczej jest i w tym przypadku, bo przecież jest sukcesem stworzenie i wprowadzenie na rynek high-end wzmacniacza elinsAudio Mille oraz opracowanie pozostałych modeli – Piccolo i Mezzo.
Zanim jednak powstał wzmacniacz, musieliśmy się wszyscy spotkać. Nasze spotkanie nastąpiło w roku 2001, dodam nieskromnie dzięki nam - żonom - które znałyśmy się od wielu lat, wychowując córki na tych samych placach zabaw i wożąc je do tej samej szkoły.
Kiedy doszło do poznania się na gruncie towarzyskim, Janusz – elektronik - był od kilkunastu lat właścicielem  firmy ELEKTROINSTALACJA, a Ireneusz – dentysta - prowadził gabinety stomatologiczne. Wydawałoby się, że wobec kompletnie różnych ścieżek zawodowych, nasza znajomość, skądinąd miła, tylko prywatną znajomością pozostanie. A jednak…


Janusz oprócz wielu swoich projektów wzmacniaczy lampowych i tranzystorowych, posiadał znakomity i piękny wzmacniacz lampowy „hand made” firmy Burdiak&Sikora, który od pierwszego spojrzenia zauroczył Ireneusza do tego stopnia, że teraz on jest jego szczęśliwym posiadaczem. Już w czasie pierwszego spotkania „przy muzyce i dobrym alkoholu”, okazało się, że obaj panowie mają bardzo podobny, niemal zbliżony do identycznego gust muzyczny. Lubią dobry stary rock, jazz, damski wokal w typie Diany Krall, a przede wszystkim lubią naturalny, wręcz fizjologiczny, dobry dźwięk. I są w stanie usłyszeć, czy on jest, czy też go nie ma….
Dobry dźwięk – aby móc go usłyszeć potrzebne jest odpowiedniej jakości nagranie oraz sprzęt, który jest w stanie wydobyć go z nośnika i oddać słuchaczowi tak, jak gdyby ten siedział w odległości kilkunastu metrów od źródła dźwięku w realnej sytuacji. Na przykład w dziesiątym rzędzie sali koncertowej o profesjonalnie przygotowanej akustyce. Dość szybko okazało się, że choć wybór wysokiej jakości sprzętu high-end na rynku jest ogromny, żaden z modeli do końca ich nie satysfakcjonował. Powiecie – próżność! I będziecie mieli w pewnym sensie rację. Zapewne każdy twórca jest trochę próżny, kiedy zaczyna wierzyć, że stworzy coś, czego nikt nigdy przed nim… Ale przecież, gdyby nie  twórcy, gdzie bylibyśmy dziś?


Ważne, że to był pierwszy bodziec. Drugim był wzmacniacz zbudowany dla Irka przez Janusza, według jego autorskiej koncepcji na bazie kupionych kiedyś w innym celu modułów ICEPower 500A. Okazał się w niczym nie gorszy od tych, których nazwy przyprawiają audiofilów o drżenie rąk i nerwowe ruchy. Potwierdzili ten fakt podczas kilku odsłuchów w pobliskich salonach high-end.
Trzecim był zachwyt Ireneusza nad głośnikami firmy Magnepan, dla których ów wzmacniacz, jak się okazało, był tym, czym szlif dla diamentu. Osoby zainteresowane wiedzą, jak niełatwo jest sprostać wymogom tych trudnych technicznie głośników. A tutaj wszystko zagrało – i „średnica” jak należy, i wysokie nie traciły naturalności, i basu też nie brakowało… Bez subwoofera.



Dopracowanie koncepcji  technicznej i stylu wzmacniacza zajęło parę lat. I tak panowie dotarli do punktu, w którym można powiedzieć, że mają produkt z prawdziwego zdarzenia.  Na bazie firmy Janusza powstała firma-córka elinsAudio. Jest produkt i jest obecność na rynku, którą rozpoczęli uczestnictwem na Audio Show w Warszawie – w 2010 i w 2011 roku. Jest też misja, czyli: „Dźwięk szyty na miarę”.
„Nieskromnie nazywamy siebie „The Tailors of Sound” – „Krawcy dźwięku”, gdyż dźwięk jest dla nas materią, którą wydobywamy z bezdusznych nośników i której nadajemy doświadczalny kształt, oddając pierwotny oryginalny charakter” – mówi Janusz. „Dźwięk, którego chcemy słuchać, ma w sobie piękno” – dodaje Ireneusz.


Dzięki zaprojektowanemu przez elinsAudio wzmacniaczowi, piękno trafia do odbiorców w naturalnej i czystej postaci, a salon zamienia się w salę koncertową, w której Ty – właścicielu tego wzmacniacza – jesteś jedynym, najważniejszym i w pełni zadowolonym słuchaczem. Ta orkiestra, ten solista grają dzisiaj dla Ciebie w Twoim domowym studiu tak jak w La Scali, Carnegie Hall, w berlińskiej filharmonii lub klubie jazzowym…

Jeśli tak jest, to znaczy, że marzenie sprzed kilku lat zamieniło się w sukces.

Nagrania użyte w teście (wybór)

• Rachmaninoff Plays Rachmaninoff, RCA Red Seal/Sony Music 8697-48971-2, “Zenph Re-Perfomance”, CD (2009).
• Anita Lipnicka, Vena Amoris, Mystic Production MYSTCD 244, CD (2013).
• Artur Rojek, Składam się z ciągłych powtórzeń, Kayax Music 071, CD (2014); recenzja TUTAJ.
• Diary of Dreams, Elegies in Darkness, Accession Records A137, “Limited Edition” CD (2014).
• Ella Fitzgerald, Clap Hands, Here Comes Charlie!, Verve/Victor Entertainment VICJ-011-4052, XRCD24 (1961/1998).
• Frank Sinatra, Sinatra Sings Gershwin, Columbia/Legacy/Sony Music Entertainment 507878 2, CD (2003).
• Haendel, Duetti da Camera, La Risonansa, Fabio Biondi, Glossa GCD 921516, CD (2014).
• Bach, Sonatas & Partitas. BWV 1004-1006, wyk. Isabelle Faust, Harmonia Mundi HMC 902059, CD (2010).
• John Dowland, Lachrimae or Seven Teares, Jordi Savall, Hespèrion XX, Alia Vox AVSA9901, SACD/CD (2013).
• Krzysztof Duda, Altus, GAD Records GAD CD 012, CD (2013); recenzja TUTAJ.
• Krzysztof Duda, autorski materiał na płytę Altus, CD-R (2013); recenzja płyty TUTAJ.
• Martyna Jakubowicz, Burzliwy błękit Joanny, Universal Music Polska 376 131 8, CD (2013); recenzja TUTAJ.
• Mel Tormé, The Legend of Mel Tormé, Going For A Song GFS360, CD (?).
• Miles Davis, Bags Groove, Prestige/JVC JVCXR-0046-2, XRCD (1955/1987).
• The Hillard Ensemble, The Hillard Sound. Renaissance Masterpieces, Erato 4632795, 3 x CD (1985, 1986/2014).
• Włodzimierz Nahorny, Jej portret, Polskie Nagrania Muza/GAD Records GAD CD 006 (1965/2013); recenzja TUTAJ.
• Yoko Ono, Open Your Box, Astralwerks ASW 88710, CD (2007).

Japońskie wersje płyt dostępne na

Udane produkty high-endowe mają wspólną „bazę”. Zresztą – wszystkie udane produkty coś takiego mają. Polega to na swego rodzaju „zgodności” wszystkich elementów i wyraża się w ultra-satysfakcjonującym odsłuchu. Różnica między high-endem i tym, co poniżej, brałaby się po prostu z doświadczenia słuchającego, efekt dla każdego byłby jednak ten sam.

Słuchamy takiego produktu albo systemu i niczego nam do szczęścia więcej nie trzeba, nie czujemy potrzeby natychmiastowego apgrejdu. Do takiej konkluzji można dojść albo przez długi odsłuch, potrzebny na zrozumienie tego, co słyszymy, albo w natychmiastowej iluminacji, w której przekaz odbieramy i przyjmujemy naraz, w tym samym momencie. Z mojego doświadczenia wynika, że w high-endzie nie ma między nimi żadnej różnicy i w przypadku testu chodzi tak naprawdę o wrażliwość dziennikarza (testera) na określone bodźce, nie o sam dźwięk. System elinsAudio należy do tej drugiej kategorii.
Słuchając polskiego wzmacniacza do głowy przychodziły mi różne inne produkty tego typu, w jakiejś mierze przypominające charakterem, albo jakąś jego cechą, Mille. I choć podrzucę zaraz kilka tropów, to żaden z nich nie jest z testowanym systemem tożsamy ani nawet wszystkie razem nie składają się na to, co usłyszałem. Podrzucam więc: wzmacniacz mocy Abyssound ASX-1000 (cena 29 000 zł), wzmacniacz zintegrowany Accuphase E-600 (cena 43 900 zł), wzmacniacz zintegrowany Jeff Rowland Continuum S2 Integrated (cena 35 900 zł), a nade wszystko przedwzmacniacz i wzmacniacz mocy Jeff Rowland Corus + 625 (cena 49 900 zł + 53 900 zł).

To bardzo dojrzała oferta. W sensie: wyrafinowana, przemyślana. Jej głównymi wyróżnikami będą: absolutna gęstość środka pasma, szczególnie jego niższej części, fantastyczna selektywność (z rozdzielczością) i czujna kontrola nad głośnikami.
Ta ostatnia mogłaby się wydawać naturalna, ostatecznie mówimy o wzmacniaczach oddających 1000 W (przy 4 Ω), prawda? No, nie bardzo – z doświadczenia wiem, że wzmacniacze pracujące w klasie D mają zwykle problemy z kontrolą basu, szczególnie na samym jego skraju, poniżej (umownie) 60 Hz. Problemem jest układ filtra dolnoprzepustowego, jaki jest na wyjściu takiej konstrukcji, i związana z tym interakcja wzmacniacza oraz kabli głośnikowych, tworzących część tego filtra, a także samych kolumn. Nakłada się na to jeszcze brak „zapasu mocy” – urządzenia nie mają zbyt dużego „headroomu”, z którego mogłyby korzystać przy impulsowym poborze mocy. Ale nie jest to problem jedynie wzmacniaczy w klasie D - wszystkie przywołane powyżej urządzenia miały z tym pewien problem, pomimo że pracują w klasach A, AB i D. Bo oprócz technologii liczy się też jej aplikacja i przyjęte przez konstruktorów założenia (kompromisy i wybory).

Mille gra inaczej. Z jednej strony, użyty w charakterze punktu odniesienia wzmacniacz mocy Soulution 710 pokazuje, że da się jeszcze lepiej skupiać, definiować bas, podając go w jeszcze bardziej aksamitny i naturalny sposób, ale z drugiej Mille nie był szczególnie daleko od referencji. W high-endzie liczy się każdy „milimetr” poprawy, więc trzeba powiedzieć, że różnica jest. Jeśli jednak nie jesteśmy skłonni wydać na wzmacniacz 230 000 zł (Ayon Polaris III Custom Version + Soulution 710), to nie ma o czym mówić. Najlepiej jakość polskiego wzmacniacza słychać było przy płytach z wydawałoby się różnych galaktyk: Jej portret Włodzimierza Nahornego oraz Isabelle Faust grającej Sonaty & Partity. BWV 1004-1006 Bacha. Pierwsza rozpoczęła sesje odsłuchowe, druga je zakończyła. Choć pomiędzy nimi wiele się dowiedziałem, lepiej zrozumiałem filozofię stojącą za tym dźwiękiem, to jednak odbiór muzyki Nahornego, całkowita akceptacja tego, co słyszę, bez oglądania się na cenę (czyli bezwarunkowa) w dokładnie takiej samej formie powtórzyła się przy skrzypcach Faust.

A skrzypce to wyjątkowe – „Sleeping Beauty” Stradivariusa z 1704 roku. Muzyków, nawet bardzo dobrych, na instrument tej klasy nie stać. Ci, którzy na nich grają, albo je odziedziczyli po bogatych przodkach, albo zostali obdarowani przez mecenasa, albo też opiekują się nimi czasowo (zwykle dożywotnio), pobłogosławieni w ten sposób przez jakąś instytucję, która je im wypożycza. Są jej ambasadorami i dbają o to, aby instrument był w użyciu – jeśli się na nim nie gra, umiera. Tak jest w przypadku „Sleeping Beauty”, należących do L-Bank w Badenii-Wirtembergii. Piszę o tym, bo to doskonały instrument. Stradivariusy brzmią w różny sposób, a ten jest głęboki i aksamitny. Polski wzmacniacz bezbłędnie tę jego cechę pokazał, rysując przy tym duży jego „portret”, podając pokaźny wolumen. Ze znakomitą przestrzenią. Skrzypce ustawione były nieco za linią łączącą głośniki, ale słychać było skłonność wzmacniacza do promowania elementów na osi, do ich podawania bliżej słuchacza.
Co powtórzyło się przy odsłuchu płyty Nahornego. Zarejestrowany w roku 1970, w dwa dni, materiał jest pięknym przykładem na to, jaką siłę miała wówczas polska kompozycja jazzowa. Równocześnie nie pozostawia wątpliwości co do ograniczeń polskich studiów nagraniowych. Pierwotnie wydana przez Polskie Nagrania „Muza”, płyta została starannie zremasterowana i wydana pod koniec zeszłego roku przez firmę GAD Records (wywiad z jej właścicielem, panem Michałem Wilczyńskim TUTAJ). Wzmacniacz Mille pokazał ją z najlepszej strony, dopełniając średnicę bez jej podkolorowania. To cecha wysokiej klasy sprzętu – ciepło i w pełnia wynikają z rozdzielczości, która buduje „body” dźwięku.

Było pięknie także z tego powodu, że góra pasma została pokazana wprost rewelacyjnie. Słychać ją było jak z dobrej klasy wzmacniacza lampowego. Gładkość potwierdzana była dźwięcznością. Bez rozjaśnień i utwardzeń. I wszystko się ze sobą „kleiło”, nie było efektu sztucznego wyodrębniania podpasm. Podobnie było z basem. Ten był znacząco lepszy niż w nawet najlepszych „lampowcach”. O ile korzystamy z niewielkich monitorów, nie będzie to miało tak dużego znaczenia, jak przy kolumnach o sporych gabarytach. Harbethy M40.1 zgrały się z Mille doskonale. System ten pokazał różnicowanie, jakiego po żadnym z przywołanych wcześniej wzmacniaczy, poza Soulution, który idzie jeszcze głębiej, raczej nie należy się spodziewać. To był gładki, doskonale nasycony podzakres o wybitnej dynamice. Wreszcie usłyszałem coś, o czym wiedziałem po odsłuchu w systemie odniesienia, a mianowicie, że płyta Artura Rojka jest zrealizowana z nieprawdopodobnym wyczuciem, szczególnie kiedy idzie o dół pasma. Tak zagranego Kokonu nie słyszał nawet artysta, jestem tego pewien. Była głębia, czarne tło i samoistność każdego dźwięku. Ale nie samego dla siebie, a samoistnego w sieci powiązań ze wszystkim dookoła. Szacunek! A różnicowanie, tj. wrażliwość na zmiany w realizacji i graniu była równie ewidentna, jak głębia, co usłyszałem przechodząc zaraz potem na płytę Open Your Box sygnowaną przez Ono (Yoko Ono), będącą zapisem remiksów jej utworów nagranych z Johnem Lennonem. Wszystko było świetnie, znowu wciągnął mnie hipnotyczny rytm Everyman Everywoman Basement Jaxx i utrzymana w stylu retro wersja Walking On Thin Ice - robota Pet Shop Boys. Ale Rojek bił to wszystko na głowę głębią, czernią, dynamiką, wyczuciem.

Podsumowanie

Polski system jest wyjątkowo wysmakowany. Równie mocno mi się też podobał. Nagroda RED Fingerprint, wyraz mojego szczególnego uznania, jest więc jak najbardziej na miejscu. Trzeba jednak wiedzieć, jak dokładnie ma się on do wspomnianych produktów i w czym inne wzmacniacze są lepsze. Jeffy Rowlandy i Abyssound grają cieplej, mają niżej położony punkt ciężkości i są jeszcze gęstsze, cieplejsze. Choć, podkreślam, wzmacniaczowi elinsAudio absolutnie niczego nie brakuje, w porównaniu z wieloma innym wzmacniaczami brzmi bardzo, bardzo ciepło. Ich mikrodynamika jest nieco lepsza, choć już makrodynamika Mille jest bezkonkurencyjna. Wysokie tony polskiego systemu są wyjątkowe i dopiero takie urządzenia, jak A-200 Accuphase czy mój Soulution 710, są wyraźnie lepsze w różnicowaniu i jednocześnie większej miękkości oraz jedwabistości. Jeffy, Abysssound nieco lepiej pokazują też plastykę. Różnica jest jednak naprawdę niewielka. Dopiero mistrzowie w tej dziedzinie, jak na przykład oparte o lampy 300B monobloki Triode TRX-M300 Reference Edition wskazują Mille drogę rozwoju. Tyle, że nie z Magnepanami. Znam ich parę i jestem pewien, że z polskim systemem zamruczą z zadowoleniem, nie tracąc głębi, pulsując basem, jak rzadko kiedy – w sposób, o jakim wielu posiadaczy amerykańskich magnetostatów nawet je nie podejrzewało.
Jakby nie było, polski system jest fantastyczny. Przybliżając pierwszy plan do słuchacza sprawia, że jest bardziej intymny, na wyciągnięcie ręki. Przestrzeń jest duża, obszerna, a dźwięki wokół nas, za nami (w przeciwfazie) mają dobrą konsystencję i nie są przyklejone do głowy. Najważniejszy i tak pozostaje jednak pierwszy plan z mocną, gęstą, ciepłą średnicą i ponadprzeciętną dynamiką. Harbethy, Spendory i – to oczywiste – Magnepany powinny być pierwszymi, które z Mille warto przesłuchać. Ale niespodziankę mogą sprawić również Raidho D-1 i Sonus faber Guarneri Evolution (ew. większe z serii Olympic). Jazda, jazda, polska jazda!

W audio rozróżnienie na wzmacniacze zintegrowane (integry) i dzielone (przedwzmacniacz + wzmacniacz mocy) jest jednym z podstawowych. W tym pierwszym przypadku sytuacja jest jasna – wszystko mieści się w jednej obudowie – poza absolutnymi wyjątkami, kiedy to na zewnątrz wydzielany jest zasilacz, np. ASR Emitter II. W systemach dzielonych wyodrębniana jest sekcja przedwzmacniacza i wzmacniacza mocy, realizowana często w formie monobloków. Tak też pomyślany został system elinsAudio. Nawet tak, wydawałoby się, prosty system ma tutaj inny wymiar. Dzielenie urządzeń pozwala na dowolne zestawianie przedwzmacniacza i końcówki, z czego sam korzystam. Trzeba jednak wielu godzin odsłuchów, cierpliwości i zapału, żeby znaleźć coś, co przewyższy firmowe systemy. Dlatego polska firma proponuje Mille – dzielony system, który kupujemy jako całość. Wydzielenie poszczególnych sekcji ma cel wyłącznie konstrukcyjny, ma chronić je od wzajemnego zakłócania się.

Obudowy wykonano z giętych, bardzo grubych blach. Front to szczotkowane, anodowane aluminium. Postarano się o to, aby nie było to kolejne nudne pudełko. Choć wstępne wersje urządzeń miały jeszcze bardziej skomplikowany front, m.in. ze złotymi naparstkami w miejsce gałek, w praktyce ich składanie było bardzo trudne i nie gwarantowało powtarzalności. Projekt plastyczny w wersji finalnej jest delikatny, ale fajny. Wyfrezowane w ściance przedniej „tory” są torami planet, ich orbitami. Zostały tak zaprojektowane (przez plastyka), aby stawiając urządzenia obok siebie albo na sobie tworzyły całość. W wycięciach tych umieszczono bursztynowe diody LED wskazując włączenie do sieci. Są one rozmieszczone nieregularnie, bo nieregularnie wypadają ich orbity. Podoba mi się.

Od czarnego frontu odbijają się złocone (prawdziwym złotem) gałki. Ich kształt nasuwa skojarzenia z naparstkami i tak chyba miało być – to system „szyty na miarę”, dla konkretnego klienta. Jedną z gałek zmieniamy wejście a drugą siłę głosu. Złocone są też nóżki – solidne, ładne, naprawdę fajne. Ponieważ jednak nigdy dość poprawek, przedwzmacniacz umieściłem na stopach Franc Audio Accessories Ceramic Disc Classic.
Wyłącznik sieciowy zintegrowany jest z gniazdem sieciowym IEC na tylnej ściance. Firma dostarcza w komplecie bardzo solidne kable sieciowe, wykonane samodzielnie z kabli Klotz, z ferrytowymi rdzeniami. W teście użyłem jednak japońskiej klasyki – Acrolinka Mexcel 7N-PC9500 do przedwzmacniacza i dwóch Oyaide Tunami GPX-R dla końcówek. Gniazda RCA rozstawione są szeroko, jak w klasycznych przedwzmacniaczach Audio Research i Ayon Audio, ale z lewym kanałem na górze, a prawym na dole. To bardzo solidne, dobre gniazda amerykańskiej firmy CMC, chociaż widnieje na nich napis „Swiss”. Do dyspozycji mamy sześć wejść i stereofoniczne wyjście.

Przedwzmacniacz ma ultra-prostą budowę z ultra-skomplikowanym zasilaniem i ultra-wyrafinowanym układem. Wygląda na to, że po wybraniu aktywnego wejścia przekaźnikiem sygnał idzie do potencjometru – nigdy takiego nie widziałem. To klasyczna drabinka rezystorowa, zamknięta w ekranowanej, dużej puszce. Z jej tyłu jest system, którym ustalamy opór gałki siły głosu. Kostka z drabinką wewnątrz umieszczona jest z tyłu obudowy, a do przedniej ścianki idzie długa oś. Po stłumieniu sygnału idziemy na niewielką płytkę, na której widać cztery tranzystory – po dwa na kanał. Po nich mamy system z oporników i kondensatorów. Te ostatnie to polipropyleny francuskiej firmy SCR z cynowaną folią. Po nich trafiamy do wyjścia.

Znacznie więcej miejsca zajmuje zasilanie – prawdziwe „serce” tego urządzenia. Za grubą blachą-ekranem mamy duży transformator toroidalny, o wielkości znanej z dużych wzmacniaczy zintegrowanych. Takie trafo dla czterech tranzystorów małej mocy!!! Wychodzimy z niego dwoma uzwojeniami wtórnymi – każdy kanał ma osobny zasilacz stabilizowany. Jak mówiłem na początku, elinsAudio opracowała własny, hybrydowy system zasilania: sieciowo-akumulatorowy. Stabilizowane napięcie prowadzone jest do dwóch sporych akumulatorów i dopiero potem do zasilanego układu. Na życzenie klienta można zamontować odpowiedni wyłącznik, całkowicie odcinający sieć – zasilanie jest wówczas akumulatorowe. Jak jednak mówił mi pan Ireneusz Chwastek, daje to trochę mniej dynamiczny, choć jeszcze bardziej aksamitny dźwięk.

Końcówka mocy ma postać dwóch monobloków. To moduły Bang & Olufsen ICEpower 1000 ASP. Ludzie z elinsAudio deklarują, że je nieco podrasowali. Widać dodane, duże kondensatory zasilacza, ale co poza tym – trudno powiedzieć. Końcówki pracują w klasie D i zespolone są na jednej płytce z zasilaczem impulsowym. Sygnał do głośników płynie przez solidne gniazda CMC (złocona miedź), a sygnał do wzmacniacza doprowadzamy albo gniazdem RCA, takim samym, jak w przedwzmacniaczu, albo przez XLR firmy Amphenol. Wybieramy między nimi przełącznikiem hebelkowym. Wzmacniacz ma budowę niezbalansowaną. Do końcówek, podobnie jak do przedwzmacniacza, dołączane są sensownie wyglądające kable sieciowe. W przedwzmacniaczu mamy również interkonekty z kabla Klotz do instrumentów.