ie jest łatwo wydobyć jakiekolwiek informacje od producenta, firmy Rafko. Ale bardzo z podobną sytuacją spotkałem się już wcześniej, przygotowując test platformy Monolith Audio. Być może to podobieństwo stąd, się bierze że obydwie firmy – Rafko i This.pl – objęły podobną drogę: to dystrybutorzy sprzętu audio, którzy wykreowali swoje własne brandy, w ramach których oferują produkowane przez siebie samodzielnie produkty. Wiedzą więc, jak ciężko jest znaleźć odpowiednich ludzi, firmy, z jakim trudem trzeba przecierać szlaki. Zwyczajnie więc nie chcą, aby inni jechali na ich „plecach”.
Inicjatorem oraz założycielem Melodiki jest Rafał Koc. Pomysł narodził się co najmniej 5 lat temu, wtedy też rozpoczęto przygotowania do produkcji kabli oraz pracę nad nazwą marki i założeniami innych produktów. Intensywne prace trwały dwa lata.
W 2010 roku wprowadzono na rynek pierwszą serię produktów - kable Purple Rain, produkowane w jednej z polskich fabryk (seria Purple Rain nosi oznaczanie Made in Poland w całkowitej zgodzie z polskim i europejskim prawem, jedynym niepolskim elementem kabli są wtyki). Purple Rain urzeczywistnia główne założenie marki, które głosi, że produkcja Melodiki powinna odbywać się na terenie Polski zawsze wtedy, kiedy jest to możliwe tzn. opłacalne.

Warto przytoczyć wypowiedź ze strony internetowej producenta, dotyczącą filozofii Melodiki:

Niejednokrotnie tworzenie bardzo skomplikowanych rozwiązań technologicznych stosowanych w sprzęcie akcesoriach audio-video podraża znacząco ich koszt, zupełnie niewspółmiernie do osiąganych rezultatów w postaci poprawienia lub wzbogacenia jakości przekazu audiowizualnego. Z drugiej strony najtańsze dostępne na rynku produkty wytwarzane są często z najgorszej klasy podzespołów. Wynika to z przekonania o tym, że konsumenci niechętnie reklamują akcesoria niewielkiej wartości i wolą zakupić nowe, co pozwala na sprzedawanie kolejnych produktów.
Jakość produktów Melodiki stanowi odpowiedź na oczekiwania Klientów, którzy poszukują produktów opartych o sprawdzone rozwiązania, a przy tym wytworzonych z ponadprzeciętnej jakości materiałów z należytą starannością.

Chodziło więc o stworzenie kabli, które będą korzystały z dobrze znanych, dopracowanych rozwiązań, acz nie nazbyt wyrafinowanych – nie będą więc specjalnie drogie – a z drugiej strony wprowadzenie na rynek produktu, który do produktów z podstawowego przedziału cenowego wprowadzi jednak nieco technik i technologii uznanych w audio za wartościowe.
Oferta jest bardzo szeroka – od kabli głośnikowych, interkonektów audio, przez kable wizyjne i subwooferowe (to odmiana interkonektów) i rozdzielacze do gniazd instalacyjnych i – nawet – akrylowego stojaka po słuchawki. I, jak się wydaje, słowem kluczowym jest tutaj „instalacje”. To w tej chwili pokaźna część rynku audio i dla firm dystrybucyjnych pokaźna część budżetu. A w każdej instalacji, czy to kina domowego, czy szerzej - tzw. „inteligentnego domu”, czy wreszcie sal konferencyjnych i multimedialnych mamy kilometry kabli. Choć w pewnych sytuacjach można zastosować drogie kable, zarobić sporo na marzy, to znacząca większość instalacji musi być rozsądnie skalkulowana. A to oznacza cięcie kosztów. I na to wszystko wchodzi dystrybutor, który samodzielnie produkuje kable – tego przebić nie można.

Ważne jest oczywiście, aby oprócz niskiej ceny były po prostu dobre. Kable, które dostałem do recenzji są szokująco wręcz tanie – 99 zł za półmetrowy interkonekt i 260 zł za dwa dwuipółmetrowe kable głośnikowe. Wykonane są jednak bardzo ładnie – dobrze wygląda zewnętrzny płaszcz w fioletowym kolorze (stąd nazwa Purple Rain, zahaczająca zapewne i o Prince’a), dobrze wyglądają wtyki. I naprawdę poważnie prezentuje się specyfikacja techniczna.
Interkonekt MD2R05 to konstrukcja przewodu typu "single core", stosowana przez wielu producentów, w tym Acoustic Revive. Do budowy wykorzystano drut OFC o czystości 4 N (99,99%) o średnicy fi 0,25 mm2. Aby „poprawić rozkład pola elektrycznego” dodano do niego przewodzącą warstwę materiału. Ekran wykonany w postaci oplotu siatkowego oraz powłoki przewodzącej. Kabel ma bardzo niską pojemność oraz indukcyjność. Ciekawostką jest to, że kable do wtyków nie są lutowane, z zaciskane, co poprawia przesył sygnału.
Kabel głośnikowy MDSC4025 ma taki sam kolor, jak interkonekt, a zakończony został złoconymi wtykami bananowymi. Jego symbol odnosi się do zakonfencjonowanej pary – kupowany ze szpuli nazywa się inaczej. Wykonano go ze skrętki miedzianej o przekroju 2x4 mm2. Składa się nań 170 drucików po 0,15 mm2 każdy oraz dodatkowy „drain” o średnicy fi 1,10 mm. Ten ostatni nosi firmową nazwę BassCore i ma pomóc w przenoszeniu niskich częstotliwości. Kable, choć przychodzą w nijakich, plastikowych woreczkach, bardzo ładnie wyglądają.

Płyty wykorzystane w teście (wybór)

• Art Pepper, Art Pepper meets the Rhythm Section, Contemporary Records/JVC VICJ-42524, K2 CD (1957/2006).
• Et Cetera, Et Cetera, Global Records/Long Hair LHC00071, CD (1971/2008).
• Jean-Michel Jarre, Téo&Téa, Aero Productions/Warner Bros, 2564699766, CD+DVD (2007).
• Massive Attack, Heligoland, Virgin Records 996094662, CD (2010).
• Mel Tormé, The legend of Mel Tormé, Going for a Song GFS360, CD (?).
• Savage, Tonight, Extravaganza Publishing/Klub80 Records CD001, “25th Anniversary Limited Edition No 59/150”, CD (1984/2009).
• Siekiera, ”Nowa Aleksandria”, Tonpress/MTJ cd 90241, 2 x CD (1986/2012).
• Sting, The dream of the blue turtles, A&M Records/Mobile Fidelity, UDCD 528, gold-CD (1985/1990).
• Suzanne Vega, Nine Objects of Desire, A&M Records, 540 583 2, CD (1996).
• Wolfgang Dauner Quintet, The Oimels, MPS/Long Hair LHC59, CD (1969/2008).

Japońskie wersje płyt dostępne na

Porównując tak niewiele kosztujące kable – a to naprawdę absolutne minimum, jakie trzeba zapłacić za kable połączeniowe audio (reszta to śmieci) – do wypasionych, wyczesanych, wymuskanych i dopieszczonych kabli, których cena jest dziesięciokrotnie, stukrotnie czy nawet tysiąckrotnie wyższa trzeba zadać sobie podstawowe pytanie: czego szukam. Nie ma w takim przypadku nic ważniejszego i od odpowiedzi na nie zależy właściwie wszystko. Mówię więc: uważam, że trzeba szukać nie różnic, a podobieństw. O tym, w czym – dla przykładu – interkonekt Purple Rain MD2R05 za 100 zł różni się od kabla Siltech Royal Signature Series Double Crown za 80 000 zł jeszcze powiem, ale tylko w charakterze ciekawostki, w celu edukacyjnym. Moim głównym celem jest jednak wyłapanie tego, czym się testowane kable wyróżniają na tle zwykłych kabli dokładanych do systemów audio oraz w czym idą w stronę droższych odpowiedników z innych części świata.
A jest o czym pisać. To, co uderzyło mnie od razu, to niewielka zmiana tonalna pomiędzy Melodiką i Siltechem, a także Tarą Labs. Więcej różnic pod tym względem wyłapałem porównując do polskiego kabla interkonekt z Japonii, Acrolinka 7N-2050III. Polskie kable grają w bardzo przyjemny, miękki sposób, w czym przypominają kable Supry. To ewenement – niedrogie łączówki właściwie zawsze prezentują dźwięk trochę szorstki i konturowy, w dłuższym odsłuchu – krzykliwy. Osiąga się dzięki temu pozory rozdzielczości i otwartości, którymi łatwo zmylić niedoświadczonego melomana/audiofila/człowieka, który chce po prostu posłuchać muzyki. Problem w tym, że taki kabel rzeczywiście BĘDZIE lepszy od tego, co ludzie zwykle stosują, a co dostają za darmo z systemem (urządzeniami). Z jednej strony człowiek kupując niedrogie kable dobrze zrobi, bo zrobi krok do przodu. Z drugiej jednak strony zrobi krok w kierunku przepaści (jak w znanym dowcipie), kształtując w sobie niewłaściwe pojęcie o tym, jak dźwięk powinien WYGLĄDAĆ naprawdę.

Kable Purple Rain wydają się pochodzić z innej galaktyki, a może nawet wymiaru. Gdyby ich producent chciał naprawdę zarobić mógłby je sprzedawać kilka razy drożej i dalej byłyby atrakcyjne cenowo. Nie przesadzam, a staram się nie mówić, że coś jest „za tanie” – tego nie wiem i nie podejmuję się wyceniać produktów na podstawie ich dźwięku. To, co mogę zrobić, to – porównując je do systemu odniesienia – powiedzieć, czym się różnią, w czym są podobne i jak je odbieram. A tutaj sprawa była dla mnie jasna od samego początku – choć to kable – z punktu widzenia high-endu pełne wad, to jednak z punktu widzenia każdego, kto dopiero chciałby się w ten świat, prawdziwej muzyki, wkręcić, są idealne.

Ich główną zaletą jest brak szorstkości i rozjaśnienia. Cierpi na tym dynamika i rytmiczność, ale dostajemy znacznie prawdziwszy przekaz niż z innymi kablami z tego przedziału cenowego. Jego prawdziwość polega na dobrych proporcjach pomiędzy poszczególnymi składnikami – barwa, rozdzielczością, rozciągnięciem pasma przenoszenia. Nawet bardzo drogi system, do którego je wepniemy nie straci swoistego dla siebie wyrazu, co samo w sobie jest ważne i jest w tym przedziale cenowym trudne do wytłumaczenia. Nie chce przez to powiedzieć, że Purple Rainy kasują wspomniane Acrolinki, czy droższe Chordy, nie o to chodzi – jestem ostatni, żeby pisać komuś laurkę i to bez podstaw do tego. Za co zresztą – na marginesie – co jakiś czas obrywam od producentów i dystrybutorów, z których część wycofuje się z dalszych testów twierdząc, że jestem nieobiektywny, bo za bardzo podkreślam wady produktów; a przecież są takie zaje…ste. Jak coś jest dobre, to trzeba pisać, że takie jest. I nie zapominając o wadach po prostu się z tego cieszyć. W każdym razie kable Melodiki mają w sobie coś, dzięki czemu łatwo je polubić – podłączenie ich do dowolnego systemu wprowadzi w sygnał ich ograniczenia, ale jednocześnie nie przesłoni nimi obrazu systemu i samej muzyki. Jest to dla mnie odświeżające, bo pozwala docenić kable przy świadomości tego, jakie są. A wydając 100 zł za półmetrowy interkonekt, czy 260 zł za kable głośnikowe nie spodziewamy się przecież mistrzostwa świata, prawda?

Polskie kable są przy tym nie tylko „rzetelne”, co już samo w sobie byłoby chlubnym wyjątkiem, ale też modyfikują dźwięk w z góry ustalony sposób, wspomagając odtwarzaną muzykę. W ramach ograniczeń. Dźwięk jest nieco miękki i ciepły. Nie jest jednak rozmiękczony, ani ocieplony. Miękkość i ciepło o których mówię wydają się pochodzić ze świata realnego, są naturalne.
Przesłuchałem sporo płyt próbując ustalić, czy kable nie zrujnują dźwięku niewłaściwym prowadzeniem góry pasma – to może zabić przyjemność ze słuchania każdej muzyki. Jedną z płyt, które ostatnio słucham jest reedycja ”Nowej Aleksandrii” Siekiery. Miałem niezwykłą przyjemność móc wysłuchać nagrania Idziemy przez las na dugo zanim płyta się ukazała – jej masteringiem zajmował się bowiem Damian Lipiński (wywiad z nim i Rafałem Lachmirowiczem czytaj TUTAJ). Damian w czasie prac nad płytą podesłał mi trzy wersje swojego masteru oraz zgranie z taśmy w wysokiej rozdzielczości. Dorzucił do tego także pliki z dwoma wcześniejszymi remasterami, innych firm. Wersje Damiana były znacząco lepsze, a „gęstego” pliku otrzymałem coś ekstra – głębie i swobodę. Obydwie, wcześniej dostępne wersje były żenująco słabe. Ale i nagrania z już gotowej płyty nie są idealne – nie ma na to szans, bo raz, że do nagrania użyto redukcji szumów Dolby A (kompletnie niepotrzebnie – taśma została zarejestrowana z prędkością 38 cm/s), a dwa, że rejestracja ma wszelkie wady tamtych czasów, czyli słabą rozdzielczość, dużą kompresję.

W każdym razie na płycie CD sama góra głosek syczących w wokalu jest delikatnie podkreślona. To nie jest sykniecie w takim rodzaju, o jakim wolelibyśmy zapomnieć a raczej przypomnienie o sprzęcie, na którym nagrania były realizowane. Słychać to mocniej przez magnetostatyczne słuchawki HF-6 HiFiMANa niż przez kolumny Harbeth M40.1, ale kiedy wiemy, że tam jest, to każda zmiana w systemie będzie weryfikowana właśnie przez to, jak się zachowuje wokal Dariusza Malinowskiego. Zmiana z Siltecha na Melodikę zgasiła dynamikę, czego się spodziewałem, zlikwidowała dużą część akustyki, czyli „fluidu” między wykonawcami, ale nie zepsuła góry. Polski kabel nawet ją nieco zaokrąglił, przez co nagrania Siekiery zabrzmiały plastyczniej. Ponieważ tylne plany są mocno podciągnięte do przodu, wokal był wyraźniejszy, bez jego konturowania. Najczęściej przy takim ruchu dochodzi do zmulenia dźwięku, do jego spłaszczenia i chaosu. Przełączenie na polskie kable rzeczywiście pogarsza wiele aspektów, ale to normalne – nie rusza jednak czytelności. Z niekłamaną przyjemnością słuchałem tak różnych płyt, jak Téo & Téa Jarre’a i Art Pepper Meets The Rhythm Section, ponieważ plastyka, z jaką zostały pokazane instrumenty i brzmienia dawała muzyce coś w rodzaju błogosławieństwa, przyzwolenia na „podejście” do słuchającego. To niezwykłe uczucie, kiedy urządzenie czy system grają w sposób, który przyciąga, a nie stawia do pionu – w sensie, że czymś martwi. Kable Melodika są właśnie takie.

Podsumowanie

Bardzo mi się spodobał tok rozumowania Stephena Mejiasa, który można prześledzić czytając jego test kolumn Pioneera SP-BS22-LR we wrześniowym wydaniu „Stereophile” (Stephen Mejias, (De)signed by Andrew Jones, „Stereophile”, Vol.36 No.9, September 2013, s. 41). Rzecz dotyczyła niebywale tanich konstrukcji, zaprojektowanych jednak – i noszących z tyłu podpis! – Andrew Jonesa, guru TAD-a, który projektował wszystkie kolumny tej, już niemal legendarnej, firmy. Stephen, fantastyczny facet (czytaj wywiad z nim TUTAJ) pisze, co następuje:

Jestem w takim miejscu w moim życiu, że nie mogę sobie wyobrazić, że wydaję 30 000 USD na parę kolumn [chodzi o kolumny TAD Evolution One – przyp. red.]. […] Jeśli miałbym taką możliwość, byłbym szczęśliwy móc wziąć 229 par kolumn Pioneer SP-BS22-LR i oddać 228 z nich – przyjaciołom rodzinie i szkołom.

Naprawdę świetnie ujął to, co można powiedzieć również o kablach Melodiki. Kupcie je wszystkim, kogo lubicie – ci, za którymi nie przepadacie niech pozostaną przy śmieciach łączących ich urządzenia. Polskie kable kosztują w sumie 350 zł, czyli tyle, co dwie płyty ściągnięte z CD Japan, a pozwolą w spokoju ducha, z przyjemnością odsłuchać wszystkie płyty, jakie mamy w domu. Nie mówię, żeby nie kupować „Japończyków” – robię to cały czas. Mówię tylko, że polskiej firmie udało się przygotować świetny produkt w cenie, która w świecie audiofilskim wydaje się mieć zgubione tu czy tam jakieś zero. Wymieńcie od razu kable od radia, TV, DVD i wszystko, co tam macie, jeśli oczywiście nie zdecydowaliście się na coś znacznie droższego. Także idąc na imprezę do znajomych, o których wiecie, że mają jakiś system, weźcie ze sobą Melodiki – zobaczycie, że „haj”, jaki daje dobrze grana muzyka jest znacznie mocniejszy niż ten od alkoholu. I głowa po nim nie boli.

Jeśli ktoś uważa, że niedrogie produkty wymagają mniejszego nakładu czasu i sił – są w błędzie! Że niby drogie produkty to doszukiwanie się niuansów, smaczków i że na to trzeba czasu. Idąc dalej tym tropem, niedrogie produkty wymagają tyle czasu, ile potrzeba na ich rozpakowanie i spakowanie. A tanie nawet tego nie – od razu wiadomo, że „nie grają”. Moje doświadczenie pokazuje coś innego – każdy produkt wymaga podobnej ilości czasu i równie mocno angażuje, bez względu na cenę. Przecież, tak na chłopski rozum, znacznie ważniejsze są wszelkie uwagi, wskazówki, podpowiedzi dla tych, którzy dopiero zaczynają się interesować audio – „wyjadacze” i tak będą udawali, że wszystko wiedzą i że nic ich nie interesuje (zwykle oszukując też samych siebie). Kable Melodika zostały więc potraktowane przeze mnie z równą uwagą, co najdroższe kable, jakie do tej pory testowałem, Siltech Royal Signature Series Double Crown. Zajęło mi to wprawdzie mniej czasu, ale tylko dlatego, że kable Purple Rain grałem w dwóch systemach u mnie w domu, a Siltechy w kilku, także poza moim systemem. Metodologia testu była jednak taka sama. Był to odsłuch, porównanie A/B/A, z kilkoma różnymi kablami odniesienia. Wśród interkonektów były to wspomniane Siltechy, Acoustic Revive RCA-1.0PA oraz Acrolink 7N-2050III. Kable głośnikowe, jakich użyłem do porównania to Tara Labs Omega Onyx oraz Acoustic Revive SPC-PA. Kable odsłuchiwane były w dwóch systemach: głównym, z interkonektem między odtwarzaczem Ancient Audio Lektor AIR V-edition oraz mojego syna, z interkonektem między przetwornikiem cyfrowo-analogowym Hegel HD11 i odtwarzaczem all-in-one Arcam Solo. Arcam napędza kolumny Castle Richmond Anniversary. Próbki muzyczne miały długość 2 minut.