Choć największe kolumny Amphiona (model Krypton) to naprawdę „kawał kolumny” to jednak większość produktów tej fińskiej firmy nie imponuje gabarytami. Patrząc na linię produkcyjną zarówno samych obudów (opis wycieczki do Finlandii znajdziecie Państwo TUTAJ), jak i kolumn trudno było oprzeć się wrażeniu, że to właśnie mniejsze i trochę większe monitorki są podstawą produkcji, a więc zapewne także sprzedaży Amphiona.
Z jednej strony żaden producent nie będzie się chwalił konkretnymi wynikami sprzedaży poszczególnych modeli [swoją drogą to ciekawe, dlaczego - ostatecznie to biznes, jak każdy inny, prawda? - przyp. red.]. Z drugiej, z tego co usłyszeliśmy w czasie rozmów, wynikało jasno, że taki rozkład produkcji nie jest przypadkowy.
Każdy kto był w Finlandii miał okazję się przekonać, że co prawda można Finom pozazdrościć wspaniałej przyrody, ale z drugiej strony widać, że nie jest to kraj równie bogaty, jak jego skandynawscy sąsiedzi. Dlatego też Finowie wydają się mieć bardzo praktyczne podejście do wszelkich dziedzin życia i – co najważniejsze - najwyraźniej nie są skłonni wydawać majątku na sprzęt audio. Jak mi powiedzieli zarówno Anssi Hyvönen (właściciel Amphiona), jak i pan Marek Zakowski (właściciel bodaj największego salonu audio w Helsinkach), w Finlandii rynek high-endu niemal nie istnieje. Dlatego właśnie model Krypton sprzedaje się głównie zagranicą, a u siebie w kraju Anssi sprzedaje przede wszystkim monitory (raz, że są tańsze niż podłogówki, dwa że większość Finów nie ma dużych pokoi odsłuchowych).
Nie jest więc także przypadkiem, że pierwszym produktem, który trafił w moje ręce do testu jest model Argon1 – niewielki, dwudrożny monitor mierzący zaledwie 310 x 160 x 265 mm, który jednakowoż zdążył zrobić niezłą karierę w audiofilskim, i nie tylko, świecie. Nie tylko dlatego, że kolumny Amphiona zyskują także sporą sympatię architektów wnętrz, którzy traktują je jako elementy swoich projektów zarówno ze względu na ich świetny wygląd, jak i niemal dowolna możliwość ich ustawienia (nawet blisko ściany). Współczynnik WAF także jest bardzo wysoki, więc o ile tylko brzmienie pasuje domowemu audiofilowi, reszta domowników także powinna być zadowolona.

ODSŁUCH

Nagrania wykorzystane w teście (wybór):

• Arne Domnerus, Jazz at the Pawnshop, Proprius, ATR 003, LP.
• Dead Can Dance, Spiritchaser, 4AD/Mobile Fidelity, MOFI 2-002, 180 g LP.
• Ella Fitzgerald & Louis Armstrong, Ella & Louis Again, Verve, 1069188, CD/FLAC.
• Ella Fitzgerald & Louis Armstrong, Ella and Louis, Verve/Lasting Impression Music, LIM UHD 045, CD/FLAC.
• Eva Cassidy, Imagine, HOT, G2-10075, CD/FLAC.
• Isao Suzuki, Blow up, Three Blind Mice, B000682FAE, CD/FLAC.
• John Lee Hooker, The best of friends, pointblank, 7243 8 46424 26 VPBCD49, CD/FLAC.
• Keith Jarrett, The Köln Concert, ECM/Universal Music Japan, UCCE-9011, CD/FLAC.
• Miles Davis, Sketches of Spain, Columbia Stereo, PC8271, LP.
• Możdżer, Danielsson, Fresco, The time, Outside Music, OM CD001, CD/FLAC.
• Muddy Waters, Folk Singer, MFSL-1-201, LP.
• Paco De Lucia, John McLaughlin, Al Di Meola, Friday Night in San Francisco, Philips, 6302137, LP.
• Paco Pena, Arte y passion, Nimbus Records NI 5602/3, CD/FLAC.
• Patricia Barber, Companion, Blue Note/Premonition, 7243 5 22963 2 3, CD/FLAC.
• Renaud Garcia-Fons, Oriental bass, Enja, B000005CD8, CD.
• Rodrigo y Gabriela, 11:11, EMI Music Poland, 5651702, CD/FLAC.
• The Oscar Peterson Trio, Night train, VERVE/ORG, ORG 029, 180 g LP.
• The Ray Brown Trio, Live at the Loa, Summer Wind, Concord Jazz, CCD-4426, CD/FLAC.

Japońskie wersje płyt dostępne na

Spotkanie z ludźmi odpowiedzialnymi za dany produkt, wysłuchanie ich płomiennych, zaangażowanych opowieści o tym co, dlaczego i jak robią, czy w końcu zobaczenie jak tenże produkt powstaje, to z jednej strony niezwykłe doświadczenie, z drugiej coś, co nieco utrudnia świeże, obiektywne spojrzenie na ten produkt. Dlaczego? Bo gdzieś w podświadomości cały czas kołaczą się zdania wygłoszone z ogromnym przekonaniem przez ich twórcę – „... to równo, a przede wszystkim naturalnie grające kolumny [...] oferujące naturalny, a więc niemęczący dźwięk, sprawiające, że lepiej, bardziej naturalnie czujesz się we własnym mieszkaniu...”, itd., itp.
W każdym razie określenie (we wszystkich możliwych wariacjach) „naturalny dźwięk” utrwaliło mi się w czasie pobytu w Finlandii bardzo mocno. Dlatego moim najważniejszym zadaniem na początku bliskiego spotkania trzeciego stopnia z tymi monitorkami było zresetowanie, usunięcie tego, co się w czasie fińskiej wycieczki w mojej głowie zagnieździło, po prostu po to, by, na ile to w ogóle możliwe, obiektywnie ocenić przedmiot niniejszego testu. I chyba mi się to udało, czego wcale nie wykluczają końcowe wnioski odnośnie brzmienia Argonów1.

Jest kilka zalet, które nazwałbym „standardowymi/sztandarowymi” w przypadku każdych dobrych monitorów. Po pierwsze takie kolumny znikają z pokoju o wiele łatwiej, lepiej niż podłogówki, zostawiając nas sam na sam z muzyką, ze sceną na której dzieje się muzyka. Po drugie większe kolumny nie są raczej w stanie dorównać holografii prezentacji dobrych monitorów – tu wszystko ma piękną głębię i trzy wymiary (oczywiście zakładając odsłuch nagrania przyzwoitej jakości) [szanując zdanie Marka, jednocześnie się z nim całkowicie nie zgadzam, mam zupełnie inne doświadczenia – przyp. WP].
Oczywiście trzeba także sobie jasno powiedzieć, iż z monitorów (szczególnie tak niewielkich jak testowane) nie uzyskamy nigdy basu schodzącego tak nisko, jak w przypadku większości podłogówek. Są to właściwie trzy oczywistości, które mają zastosowanie także i tutaj, które niby można by pominąć, ale z drugiej strony, gdybym tego nie napisał, to ktoś mógłby zacząć podejrzewać, że fińskie kolumny są jakimś wyjątkiem w tych właśnie względach.

A nie są – znikają z pomieszczenie doskonale, a stereofonia i przestrzenność są także znakomite. Co do ilości basu to będzie ona zależeć od ustawienia w danym pokoju i jego wielkości - wg deklaracji producenta kolumny schodzą do 45 Hz, ze spadkiem -3 dB, co jest wynikiem całkiem dobrym zważywszy na ich wielkość. Faktem jest, że są to kolumny przeznaczone jednak do mniejszych pomieszczeń – pokoje o powierzchni rzędu 12-18 m² powinny być dla nich idealne. U mnie (24 m² i ponad 3 m wysokości) nie było tego basu za dużo, ale też, mając świadomość jakich kolumn słucham, nie miałem pod tym względem wielkich oczekiwań, a co za tym idzie nie odczuwałem specjalnych braków.
Tym bardziej, że różnicowanie niskich tonów stoi na naprawdę dobrym poziomie, dzięki czemu słuchając np. kontrabasu Raya Browna na Overseas special jakoś wcale nie narzekałem, że czegoś na dole brakuje. Oczywiście niewielkie ograniczenie miało miejsce, ale po pierwsze dźwięk był odpowiednio szybki, sprężysty a po drugie, o czym wspominałem, dobrze różnicowany. Akurat w przypadku kontrabasu bardziej chyba niż na oddaniu potęgi jego brzmienia, mnie osobiście zależy na pokazaniu jak szeroką skalę dźwięków można z niego wydobyć - i tu, pod tym względem, było naprawdę dobrze pomimo ograniczenia na samym dole pasma.
Drugim niezbędnym (dla mnie) elementem jest udział „drewna” (pudła) w tworzeniu dźwięku – jeśli dostaję te dwa elementy, gotów jestem zaakceptować taki dźwięk i z przyjemnością słuchać czy to wspomnianego Raya Browna, czy Renaud Garcii-Fonsa, czy Isao Suzuki, nawet jeśli w momentach, gdzie bas powinien schodzić do bram piekieł, aż tak nisko nie sięga.

Ale rozpędziłem się z tym basem – wróćmy do początku. A na początku ustawiłem kolumny (na podstawkach oczywiście) mniej więcej w tym samym miejscu, gdzie zwykle stawiam kolumny – jakieś 60 cm od ściany tylnej, od bocznych odległość jest całkiem spora, a do miejsca, w którym siedzę jest jakieś 2,8-3 m. Tak słuchałem przez pierwszy dzień dziwiąc się trochę, że dźwięk nie jest taki, jaki pamiętałem z odsłuchów w Finlandii. Brakowało energii, dźwięk był jakby lekko matowy (dotyczyło to przede wszystkim tonów wysokich), rozmywał się gdzieś w pomieszczeniu, przez co scena była mało precyzyjna, „rozjeżdżała” się, że tak powiem, nie tworząc spójnego, klarownego obrazu wydarzeń.
Generalnie był to co prawda w miarę poprawny dźwięk, ale nie tego oczekiwałem. Jasne, że nie są to kolumny z najwyższej półki, ale po fińskich doświadczeniach wiedziałem, że właściwie każdy model gra co najmniej dobrze, a jak na swoją cenę - bardzo dobrze, dlatego nie byłem jeszcze do końca usatysfakcjonowany. Przysunąłem więc kolumny znacznie bliżej miejsca odsłuchowego – tak, że stworzyliśmy z nimi trójkąt równoboczny o ramieniu circa 1,8 m, skręciłem je także nieco mocniej, tak, że osie przecinały się przede mną. Różnica była zaskakująca, zdecydowanie pozytywna, pokazująca wyraźnie, że są to kolumny do mniejszych niż moje pomieszczeń i dopiero w takich pokażą pełnię swoich możliwości.
A Argony1 potrafią naprawdę dużo. Można o nich napisać wiele, ale najważniejsza jest i tak... naturalność brzmienia. No i wróciłem do początku, do niemal sloganu reklamowego producenta. Tyle, że w tym wypadku ów „slogan” nie został wyssany z palca, tylko opisuje stan faktyczny.
Można dyskutować o poszczególnych częściach pasma, o różnych aspektach brzmienia, ale na końcu, w podsumowaniu, i tak trzeba napisać, że fińskie kolumny oferują bardzo równy, spójny, prawdziwie brzmiący przekaz.
Zaraz ktoś mi wypomni, że nie mogą brzmieć realistycznie w nagraniu organowym, albo trash-metalowym, bo to nie są pełnopasmowe kolumny. Zgoda, nie są. Z kolumn tej wielkości najniższego basu nie da się wydobyć. A nawet jeśli niektórzy producenci próbują, to efekt jest daleki od oczekiwań, a jeszcze dalszy od naturalności. Tyle, że pisząc o naturalności brzmienia myślę w pierwszej kolejności, z automatu, o nagraniach wokalnych i akustycznych. W momencie kiedy w grę wchodzą instrumenty elektryczne, elektroniczne trudno mówić o naturalności brzmienia, bo to już nie same instrumenty o nim decydują, tylko elektronika, do której są podłączone, za pomocą której gitara może brzmieć np. jak fortepian. Trudno więc tu znaleźć jakiś wzór naturalności.

Co innego w przypadku głosów ludzkich, czy instrumentów akustycznych. Z tymi pierwszymi jesteśmy najlepiej osłuchani – każdy z nas, czy to audiofil, czy nie, bo ludzkich głosów słuchamy na co dzień. Dzięki temu z łatwością odróżniamy głos prawdziwego człowieka, od głosów pochodzących z różnych urządzeń próbujących ludzką mowę imitować. Podobnie jest z instrumentami akustycznymi – osoby chodzące na koncerty stykają z ich brzmieniem często, a dzięki temu są w stanie określić na ile naturalnie te same instrumenty wypadają na konkretnych kolumnach (czy innych elementach systemu).

Słuchałem więc z ogromną przyjemnością wszelkich nagrań gitar klasycznych i akustycznych jakie tylko miałem pod ręką. Od słynnego koncertu trzech gigantów gitary w San Francisco, po flamenco w wydaniu Paco Pena.
I owszem, znowu sięgnąłem po własną, wysłużoną gitarę, oczywiście nie dlatego, że potrafię dobrze grać, ale dlatego, że grając z odtwarzanym kawałkiem, mogłem sam sobie udowodnić, że to co słyszę z Argonów jest faktycznie naturalne, że to nie jest tylko kwestia zakodowanego w podświadomości określenia „natural sound” (naturalny dźwięk).
Znowu bardzo dobrze został pokazany udział „drewna” - pokazać struny jest łatwo, ale bez pudła po prostu nie ma pełnego dźwięku gitary. A tu było go sporo, dzięki czemu każdy dźwięk miał swoją masę, nasycenie i wybrzmienie. Friday night in San Francisco to niezły test na precyzję prezentacji sceny i na selektywność. Rzecz w tym, by naturalnie przychodziło lokalizowanie poszczególnych gitarzystów na scenie oraz by śledzenie dowolnie wybranej gitary nie stanowiło problemu. Fińskie maluchy spisywały się naprawdę nieźle, dając mi ogromną radość słuchania. Nie inaczej było przy wszelkich składach jazzowych, od wspomnianego już tria Raya Browna, przez zespół Arne Domnerusa, po „klasyki” z wielkim Milesem Davisem czy Johnem Coltranem.
O dobrze wypadającym kontrabasie już pisałem, ale tym razem wspomnę o instrumentach dętych. Choćby trąbka Milesa, czy saksofon Johna Coltrane'a – pełne, dźwięczne, z malutkimi detalikami dodającymi realności prezentacji - ze słyszalnym nabieraniem oddechu, pracą wentyli, wibrującym powietrzem, etc, etc – podanymi w wyrazisty i… no tak, płynny, spójny, naturalny sposób. Świetnie się tego słuchało.
Jasne, że lepsze kolumny potrafią pokazać to jeszcze lepiej. Ale mówimy tu o powiedzmy średnio-budżetowych, niewielkich monitorach i w tym kontekście brzmiało to świetnie, a i obiektywnie rzecz biorąc także naprawdę dobrze.

Argony1 dobrze radzą sobie z podawaniem rytmu – dzięki szybkiemu, zwartemu, sprężystemu basowi dużo czasu spędziłem z nagraniami bluesowymi – John Lee Hooker, Muddy Waters czy Eric Clapton gościli u mnie całymi godzinami. W końcu w takiej muzyce chodzi głównie o rytm, melodię, tempo, o to by tę muzykę nie tylko usłyszeć, ale ją poczuć, wczuć się w nią, by nogi i ręce mimowolnie wystukiwały rytm, a głowa się kiwała.
I dokładnie tak było. Jak wskazują wymienione nazwiska skupiłem się na bluesie gitarowym, a to dlatego, że gitary elektryczne wypadały niemal tak dobrze jak akustyczne. Nawet jeśli trudno tu mówić o naturalności brzmienia jako takiej, to jednak każdy z tych gitarzystów ma swój styl, sposób grania, niezwykle charakterystyczny, z czego oddaniem fińskie maluchy radziły się bez wyraźnego wysiłku, swobodnie. Czy to najbardziej śpiewna gitara Claptona, czy najbardziej surowa Hookera – każda brzmiała przekonująco, autentycznie, w każdym graniu był feeling, był... blues. Nagrania live to za każdym razem ładnie pokazana scena, szeroka, z wieloma planami budowanymi wgłąb, z dobrą gradacją tychże planów. Jeśli nawet brakowało odrobiny precyzji w pokazywaniu trójwymiarowych obrazów poszczególnych instrumentów, to jednak dobra selektywność sprawiała, że każdy z nich można było osobno śledzić i każdy był konkretnie umiejscowiony.

Gdybym musiał się koniecznie czegoś przyczepić, to byłaby to góra pasma. To trochę szukanie dziury w całym, ale o ile średnica jest bardzo mocną stroną Argonów, dół pasma, poza oczywistym ograniczeniem rozciągnięcia, jest także energetyczny, z dobrym rytmem i timingiem, o tyle na górze, nawet w tym przedziale cenowym, da się pokazać nieco więcej.
Na początku pisałem, że przy początkowym ustawieniu dźwięk był „matowy”. Po zmianie ustawienia było dużo lepiej, porównując do stanu początkowego było świetnie. Niemniej po jakimś czasie, po oswojeniu się z dużą zmianą na plus, zacząłem zauważać, że nadal nie ma tu aż takiej dźwięczności, czy tak dobrego oddania otoczenia akustycznego muzyków, jakie miałem choćby ze „starymi, dobrymi” AE 1 Ref II, które w swoim czasie posiadałem. Górze pasma, choćby blachom perkusji, przydaje się trochę naturalnego blasku, świeżości, to ożywia dźwięk i sprawia, że z przyjemnością słucha się „cykania” blach. Tu te blachy nie były złe, absolutnie nie. Tyle, że nie chwytały za ucho tak, jak potrafią, choćby na mojej ulubionej płycie Tria Krzysztofa Herdzina.

Pamiętacie Państwo zapewne, że największą zaletą tych kolumn (i większości produktów Amphiona) miała być naturalność? Jeśli dodamy do tego, założenie, że te kolumny mają się sprawdzać w każdym zastosowaniu – jako klasyczne monitory do słuchania muzyki, jako kolumny pracujące w zestawie kina domowego, czy na upartego pracujące z komputerem (choć do tego powinny służyć raczej małe Helium czy Iony), to można się domyślić, że priorytetem ich twórców musiała być średnica. I jest.
I jak się nad tym zastanowić, to efektowna, mocna, bardzo dźwięczna góra pasma mogłaby nieco taką naturalność... zakłócać (może to nie najlepsze słowo, ale oddaje sens). Choć nie pytałem o to Anssiego, to wydaje mi się, że był to zabieg celowy, czy może raczej po prostu świadomy wybór. Mocna, dźwięczna góra to także ryzyko wyostrzeń, sybilantów w nieco gorzej zrealizowanych nagraniach, a dźwięk Amphionów ma „stwarzać środowisko przyjazne domownikom”. Nie ma więc być to bezwzględny studyjny monitor, który znajdzie każdą słabość nagrania, ale raczej kolumna nieco, choć oczywiście bez przesady, pobłażliwa, przynajmniej na skrajach pasma, bo przecież transparentność tonów średnich robi duże wrażenie.

Znaleziono tu, moim zdaniem, dobry balans – co prawda wysokie tony nie są zbyt efektowne, ale też i nie ma tu wyraźnego zaokrąglenia, czy tym bardziej wycofania. Najważniejszym założeniem (ciągle – moim zdaniem) było właśnie takie, znakomite skomponowanie skrajów pasma ze średnicą, które w efekcie tworzy dość równą, spójną i przyjemną dla ucha całość.
Na polskie warunki nie jest to oczywiście tania kolumna, ale mając niewielki pokój i chcąc uzyskać dźwięk wysokiej klasy jesteśmy skazani na szukanie dobrze brzmiących monitorków. Mając niewielki pokój i musząc ustawić te kolumny blisko ściany mamy jeszcze mniejszy wybór, bo część podstawkowców wymaga jednak sporej ilości miejsca wokół siebie, by pokazać swoje możliwości. Nawet jeśli u siebie słuchałem Argonów ustawionych z dala od ścian, to wynikało to z konieczności stworzenia dobrych warunków odsłuchowych w zdecydowanie za dużym pomieszczeniu.
Miałem okazję posłuchać ich w małym pokoju, ustawione bardzo blisko ściany i tam także grały znakomicie. Podobnie jak w przypadku wszystkich testowanych produktów sugeruję własny odsłuch, bo kolumny muszą się zgrać z całym systemem, w skład którego wchodzi także pokój. Ale jeśli kwota leży w Waszym zasięgu i poszukujecie wysokiej klasy, świetnie wyglądających kolumn do grania w małym pokoju, to Argony1 powinny się koniecznie znaleźć na Waszej liście odsłuchowej.

BUDOWA

Amphion Argon1 to niewielkie, dwudrożne kolumny podstawkowe wentylowane bas-refleksem skierowanym do tyłu. Producent zastosował tu 25-mm tytanową kopułkę, oraz 90 mm aluminiowy przetwornik niskośredniotonowy. Charakterystyczną cechą tych kolumn, widoczną od pierwszej chwili, jest umieszczenie głośnika wysokotonowego w sporym falowodzie, którego średnica dorównuje niemal średnicy woofera. Sam falowód pozwala kontrolować kierunkowość tweetera, a umieszczenie przetwornika dość głęboko w tymże falowodzie pozwala uzyskać zgodność czasową obydwu przetworników bez konieczności pochylania przedniej ścianki.
Kolumn nie wyposażono w maskownice jako takie. Zamiast nich zastosowano metalowe siateczki zabezpieczające same membrany przetworników. Z tyłu znajdujemy niewielki port bas-refleksu, który można w razie potrzeby zatkać dostarczonymi przez producenta zatyczkami, oraz pojedyncze gniazda głośnikowe. Kolumny, podobnie jak większość pochodzących od tego producenta, mają impedancję 8 Ω oraz niską skuteczność – w tym wypadku 86 dB, co sprawia, że pomimo niewielkich rozmiarów nie są najłatwiejszymi partnerami dla wzmacniaczy. Tworząc niedrogie systemy Amphion lubi je zestawiać z produktami NuForce'a.
Wykonanie i wykończenie obudów stoi na wysokim poziomie, w końcu powstają one w bardzo nowoczesnym zakładzie z precyzyjnymi wycinarkami CNC, oraz zupełnie nową i bardzo nowoczesna, a także ekologiczną lakiernią. Do wyboru jest kilka wersji kolorystycznych z naturalnymi fornirami, oraz bardzo popularnymi obecnie - bielą i czernią.
Warto rzucić okiem na galerię zdjęć kolumn Amphiona zwłaszcza, że część z nich pochodzi z prawdziwych pokoi posiadaczy tych kolumn – patrz TUTAJ.

Pobierz tekst w PDF